22/5/10

Εδώ δεν Υπάρχουν Κιθάρες

Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.

Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.
Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.

Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.

Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.

Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.

Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.

Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.

Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.

ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.

Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.

Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.

Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.
Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον..
Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.
Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.
Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.

Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις.
Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.
Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.
Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.

Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.

Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.
Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.

Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.
Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.
Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..

Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.

Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.

Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.
Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.

Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;
Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση.

5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;

Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;
Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ' το μπαλκόνι.

Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.

Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.
Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.

Συμπληρώνω:

Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.


Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%.

Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδώστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....

Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας............ ......... .......

Αφιερωμένο στους φίλους μου              Κείμενο του Φώτη Γεωργελέ.

20/5/10

Το ματωμένο πουκάμισο του Λαμπράκη


Σχεδόν μισό αιώνα μετά τις δολοφονίες των βουλευτών της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργη Τσαρουχά, τα πειστήρια των δύο εγκλημάτων- στοιχεία των δικογραφιών- χαμένα στη σκόνη του χρόνου και της ιστορικής λήθης επιστρέφουν σχεδόν μεταφυσικά.


Ήταν αρχές Μαΐου- λίγες μέρες πριν- όταν άγνωστοι παρέδωσαν στα
γραφεία της ΕΔΙΑ (Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων) στη Θεσσαλονίκη δυο σκονισμένα, σαπισμένα σχεδόν χαρτόκουτα με προχειρογραμμένα πάνω τους τα ονόματα «Γρηγόρης Λαμπράκης» και «Γιώργης Τσαρουχάς». Στο εσωτερικό των δυο χαρτόκουτων και πίσω από τη βαριά οσμή των χρόνων αναδύθηκαν δυο τριμμένα μαύρα κοστούμια και το λευκό πουκάμισο του Γρηγόρη Λαμπράκη με ίχνη- εμφανή 47 χρόνια μετά- αίματος γύρω από τον γιακά... «Ευχαριστούμε τους άγνωστους που συνέβαλαν στη διάσωση των συγκλονιστικών τεκμηρίων από τη λήθη των υπογείων και της πολτοποίησης», λέει στα «ΝΕΑ» ο γραμματέας της ΕΔΙΑ κ. Τριαντάφυλλος Μηταφίδης.

Τα τριμμένα, αποσυντεθειμένα σχεδόν ρούχα απολυμάνθηκαν και η ΕΔΙΑ βρίσκεται σε αναζήτηση ειδικού συντηρητή για τη διάσωση και ολοκληρωμένη έκθεσή τους. Προς το παρόν, τα απρόσμενα διασωθέντα ρούχα θα εκτεθούν το επόμενο τριήμερο (47η επέτειος της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη) στον χώρο όπου φιλοξενούνται τα γραφεία της ΕΔΙΑ στην Ανω Πόλη της Θεσσαλονίκης.

Τον Οκτώβριο του 2008 η επιτροπή του Εφετείου Θεσσαλονίκης αποφάσισε πως οι ογκώδεις στοίβες των αρχείων του (δικογραφίες, πειστήρια κ.ά.) που χρονολογούνται από το 1914 και στοιβάζονται στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου, ουδεμία χρησιμότητα ή ιστορική αξία έχουν πλέον και θα πρέπει να πολτοποιηθούν έτσι ώστε να αποσυμφορηθεί ο χώρος. Μόνο που ανάμεσα στις σκονισμένες δικογραφίες απλών ποινικών και άλλων αδικημάτων βρίσκονται και οι δικογραφίες ιστορικών πολιτικών δικών μεταξύ των οποίων αυτές των δολοφονιών του Γρηγόρη Λαμπράκη και του Γιώργη Τσαρουχά. «Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην καταστροφή οποιουδήποτε αρχείου», δήλωνε τότε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Μανώλης Λαμτζίδης.

Εκτοτε το θέμα «πάγωσε» μέχρι πρόσφατα, που χωρίς να προηγηθεί ουδείς επίσημος διαχωρισμός, εκκαθάριση των «χρησίμων» ή μη, άρχισε (χρονικά ανάποδα- δηλαδή αυτών οι δίκες των οποίων διεξήχθησαν μετά το 1984) η μεταφορά και πολτοποίηση των αρχειακών δικογραφιών. Στο μεταξύ- εδώ και αρκετά χρόνια- στοιχεία ιστορικών δικών, φάκελοι «αντιφρονούντων» από την εποχή της χούντας και παλαιότερα εντοπίζονται κατά καιρούς σε... πεζοδρόμια της πόλης, ακόμα και στο... Μπιτ Παζάρ (τα παλιατζίδικα της Θεσσαλονίκης).

Επιχείρηση σωτηρίας

Την 1η Ιανουαρίου 2010 με επιστολή τους προς τον υπουργό Εθνικής Αμυνας κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, ο γενικός γραμματέας της ΕΔΙΑ- μέλος του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών της περιόδου 1967-1974, δημοτικός σύμβουλος σήμερα, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, αλλά και οι κ.κ. Βασίλης Δεμουρτζίδης και Νάντης Χατζηγιάννης- μέλη του Δ.Σ. του ΣΦΕΑ 1967-΄74, καθώς και η κόρη του δολοφονηθέντος βουλευτή της ΕΔΑ κ. Καίτη Τσαρουχά, που συνυπογράφουν το αίτημα, ζητούν ο «χώρος του Γ΄ Σώματος Στρατού όπου ήταν εγκατεστημένα τα γραφεία- άντρο της χουντικής ΚΥΠ στην πόλη μας, στα πέτρινα χρόνια της επτάχρονης τυραννίας, να μετατραπεί όπως και ο αντίστοιχος χώρος του πρώην ΕΑΤΕΣΑ στην Αθήνα σε τόπο ιστορικής μνήμης και στον ίδιο χώρο να λειτουργήσει αρχείο με υλικό που αφορά στην επτάχρονη δικτατορία και ό,τι προηγήθηκε και οδήγησε σ΄ αυτήν (πρακτικά και αποφάσεις του Διαρκούς και Εκτακτου Στρατοδικείου, αλλά και των δικαστηρίων που δίκασαν τους δολοφόνους- βασανιστές της χούντας στη μεταπολίτευση, προκηρύξεις, παράνομος Τύπος, ενθύμια και φωτογραφίες».
Σήμερα, τρεις μόλις μέρες πριν από την τραγική 47η επέτειο της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, δυο κοστούμια, δυο ματωμένα πουκάμισα και δυο γραβάτες που επιμένουν να ζουν χωρίς τα «σώματα» που κάλυπταν εκείνες τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, διεκδικούν τη δική τους θέση τουλάχιστον στις προθήκες κάποιου μουσείου κι όχι ως πολτοποιημένη μνήμη ή στα υπόγεια της Ιστορίας.        ΤΑ ΝΕΑ
Posted by Picasa

10/5/10

Επιμήκυνση αποπληρωμής


Την απόφαση τους να στηρίξουν τους δημόσιους υπαλλήλους, τα εισοδήματα των οποίων πλήττονται σημαντικά από τα πρόσφατα ανακοινωθέντα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και οικονομικής σταθεροποίησης, ανακοίνωσαν σήμερα οι τράπεζες στην χώρα μας, μέσω της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ).Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της...Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, οι τράπεζες-μέλη της ΕΕΤ αποφάσισαν να συνδράμουν τους δημόσιους υπαλλήλους-πελάτες τους, που αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή των δανειακών τους υποχρεώσεων. Γι' αυτό, διαμορφώνουν προγράμματα αναδιάρθρωσης δανείων που έχουν χορηγήσει σε δημοσίους υπαλλήλους, με αντικειμενικό στόχο την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής και την ουσιαστική μείωση της μηνιαίας δόσης.Η κάθε τράπεζα ξεχωριστά θα διαμορφώσει αμέσως τη δική της πολιτική και θα προβεί στις σχετικές ανακοινώσεις.

Σαν σήμερα...


1956: «ΠΑΡΙΣΙ: Επείγοντα τηλεγραφήματα από τη Λευκωσία αγγέλλουν ότι σήμερον την αυγήν εξετελέσθησαν δι΄ αγχόνης οι δύο Κύπριοι πατριώται Μιχαήλ Καραολής(φωτό αριστερά)και Ανδρέας Δημητρίου(φωτό δεξιά) και ότι οι...

...κώδωνες των Εκκλησιών της νήσου ηχούν πενθίμως απ΄ άκρου εις άκρον, ενώ 420.000 Ελληνες Κύπριοι θρηνούν τους ήρωας και καταρώνται ταυτοχρόνως τους Βρεττανούς ορκιζόμενοι εκδίκησιν».
(«ΤΑ ΝΕΑ»)

7/5/10

Προς το παρόν, ανάψτε κανά κεράκι στο internet όπως κάνατε για τα παιδιά στα Τέμπη και αφήστε την αλλαγή γι'αργότερα.


http://eleoseleoseleos.blogspot.com


"Λοιπόν, επειδή τις δυο τελευταίες μέρες οι γκρίνιες πάνε και έρχονται και η ΒΛΑΚΕΙΑ χτυπάει κόκκινα, καθώς κι επειδή όπως είπε ο Κομφούκιος "η άποψη είναι σαν την...κ***τρυπίδα, όλοι έχουν από μια", θα πω κι εγώ τη δική μου μαλακία και θα τη ρίξω στον ωκεανό μαλακίας που ήδη κυματίζει σ'αυτή τη χώρα।Κατά πρώτον. Όταν θα καταλάβουμε ότι αυτή η κοινωνία αποτελείται από ένα σύνολο ανθρώπων και όχι από ξεχωριστά κομμάτια που ήρθαν με κοντέινερ από το Χονγκ Κονγκ, τότε θα αντιληφθούμε ΠΟΙΟΣ φταίει για την κατάντια αυτού του κωλοχανίου που το λέμε Ελλάδα. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίει ο Χατζηπετρής και αϊ στο διάλο. Ναι για τα ομόλογα δε φταίω εγώ, φταίω όμως που γλύφω τον βουλευτή να με βάλει stage στο δημόσιο για να με πληρώνει με δανεικά. Ναι για τη μαλακία που δέρνει τους μπάτσους δε φταίω εγώ, φταίω όμως που τον είχα στη σφαλιάρα στο δημοτικό και το έπαιζα ανάρχας. Ναι, δε φταίω που ο επιχειρηματίας κοστολογεί το σκουπίδι του εκατό φορές πάνω, φταίω όμως που θέλω να το παίξω μούρη στο Venue Σάββατο βράδυ. Οι σχέσεις μιας κοινωνίας είναι τόσο πολύπλοκες και τόσο διαδραστικές, που είναι απλά ηλίθιο να νομίζει κάποιος ότι δε φταίει για τίποτα στην κενωνία την άτιμη που γεννήθηκε.Σ'αυτό το σημείο και κατά δεύτερον, θα κάνουν την εμφάνιση τους οι γνωστοί που θα λένε "εγώ δε πήρα ποτέ τίποτα, δε βολεύτηκα με stage, δεν έχω γλύψει βουλευτή, είμαι μποέμ αριστερός και σας γράφω στα παπάρια μου, διαβάζω Καστοριάδη, Αξελό και Μαξ Βέμπερ και δε με θεωρώ υπεύθυνο γι' αυτή την κατάσταση". Καλώς τους. Οκ, δε φταίτε, αλλά τι κάνατε αντί να ξεστραβώνεστε στα βιβλία και να γράφετε άρθρα που ο ίδιος ο Μπαμπινιώτης θα χρειαζόταν μια βδομάδα να μεταφράσει; Α μπράβο. Γράφατε άρθρα που ο ίδιος ο Μπαμπινιώτης θα χρειαζόταν μια βδομάδα να μεταφράσει. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι ανεύθυνος, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να απεκδυθούν τον μανδύα τούτο.Στα χθεσινά. Τα γεγονότα. Η Γ.Σ.Ε.Ε. απεργούσε. Η Μαρφίν δούλευε. Τρεις πίθηκοι την έκαψαν. Τρεις άνθρωποι και μισό, έχασαν τη ζωή τους. ΑΥΤΑ είναι ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Τα υπόλοιπα, για το αν έπρεπε να είναι η τράπεζα ανοιχτή, για τις πυρασφάλειες, για τους πίθηκους που την έκαψαν και το πόσο ωραία όνειρα θα είδαν το βράδυ, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που σε μια ζητήση να μην είχε πει "δε με νοιάζει για τις τράπεζες, ας τις κάψουν, τα μαγαζιά του κόσμου με πειράζει που κατέστρεψαν". Όταν έχεις τέτοια ανέχεια, είναι θέμα χρόνου -και θέμα τύχης που δεν έγινε νωρίτερα- να συμβεί αυτό που συνέβη. Όταν ανέχεσαι ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΛΟΓΟ, κάποιους να καταστρέφουν αυτά τα οποία εσύ ΔΕ ΘΕΣ να αλλάξεις, τότε είναι ΛΟΓΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ να συμβούν γεγονότα ανάλογα με τα χθεσινά. Είμαστε η κοινωνία που θέλουμε.Τέλος, μια απόδειξη για τα παραπάνω και για το πόσο πολύ μας επηρέασε όλο αυτό το σκηνικό, ας δούμε πόσοι μαζεύτηκαν σήμερα για να διαμαρτυρηθούν ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥΣ και πόσοι έγιναν μέλη στα γελοία και γλοιώδη γκρουπ του facebook με τίτλους όπως "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕ ΕΝΑ PAGE ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΟΙΡΗ ΕΓΓΥΟ ΠΟΥΕΧΑΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ", ακολουθούμενα με like και share ακριβώς από κάτω τα βίντεο του Κιάμου και της Rihanna. Έλεος. Όταν επιτέλους καταλάβουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και κυρίως ΑΝ θέλουμε να το αλλάξουμε, τότε θα δούμε διαφορά. Προς το παρών, ανάψτε κανά κεράκι στο internet όπως κάνατε για τα παιδιά στα Τέμπη και αφήστε την αλλαγή γι'αργότερα.Αφιερωμένο:Στα παιδιά στα Τέμπη που σκοτώθηκαν και όλοι λέγαμε ότι είναι καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας.Στα παιδιά στο Μαλιακό που σκοτώθηκαν και όλοι λέγαμε ότι είναι καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας.Στους νεκρούς των πυρκαγιών το 2007 και όλοι λέγαμε ότι είναι καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας.Στον Αλέξη Γρηγορόπουλο που σκοτώθηκε το 2008 και όλοι είπαμε ότι είναι καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας.Στον Νεκτάριο Σάββα που σκοτώθηκε το 2009 και όλοι είπαμε ότι είναι καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας.Στον Αφγανό πιτσιρικά και στην αδερφή του που πέσαν θύμα έκρηξης βόμβας και όλοι είπαμε ότι είναι καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας. Στους τρεις και μισό νεκρούς των επεισοδιων. Μήπως είναι και τώρα καιρός να αλλάξουμε την κοινωνία μας;

Πέρα από τον τηλεοπτικό θρήνο

Του Σταυρου Λυγερου


Αυτή την φορά, οι κουκουλοφόροι δεν άφησαν πίσω τους μόνο υλικές ζημιές. Αφησαν και τρεις νεκρούς. Είναι γεγονός, άλλωστε, ότι στην «τηλεοπτική δημοκρατία» μας αυτοί που κάνουν καριέρα δεν είναι οι ειρηνικοί διαδηλωτές, ακόμα κι αν ο όγκος τους θα έπρεπε να δημιουργεί μείζον πολιτικό γεγονός. Κυνηγώντας το θέαμα, τα κανάλια έχουν μετατρέψει τους κουκουλοφόρους σε αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές. Εχουν όλες τις προδιαγραφές: Χωρίς πολιτική πλατφόρμα, χωρίς ιδεολογικούς περιορισμούς, είναι απρόσωποι, dark, ριψοκίνδυνοι, καταστροφείς και με διάθεση να βεβηλώσουν τα «ιερά και τα όσια».

Ολα αυτά συνθέτουν ένα ελκυστικό πρότυπο κυρίως για ατίθασους νέους, που νιώθουν εγκλωβισμένοι σ’ ένα μίζερο παρόν και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον. Η πολιτική με όρους κοινοβουλευτισμού είναι για πολλούς νέους μακρινή και απεχθής. Αντιθέτως, οι μάχες του δρόμου είναι γι’ αυτούς το μεγάλο πάρτι της ασυδοσίας. Η σύγκρουση με τα ΜΑΤ έχει καταντήσει ο μόνος τρόπος για να μπουν, έστω και με κουκούλα, στο προσκήνιο. Η απόσταση που χωρίζει τον ρομαντισμό από τον μηδενισμό είναι πολύ πιο μικρή απ’ όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Πολλοί βολεύονται με τη θεωρία ότι οι κουκουλοφόροι δεν είναι τίποτ’ άλλο από μία ομάδα παρακρατικών και πρακτόρων της αστυνομίας. Η θεωρία αυτή είναι ένας εύκολος τρόπος παράκαμψης του προβλήματος. Πιθανότατα, στους κόλπους των κουκουλοφόρων υπάρχουν και τέτοιοι. Είναι λάθος, όμως, να ερμηνεύεται το φαινόμενο αποκλειστικά με όρους συνωμοσίας.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι με την πάροδο των χρόνων, στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο έχει διαμορφωθεί ένας σκληρός πυρήνας επαγγελματιών της βίας, που λειτουργούν σαν «πυροκροτητές» για επεισόδια. Ανήσυχοι και εξεγερμένοι νεαροί, που έλκονται από την αισθητική της καταστροφής και βιώνουν τις συγκρούσεις σαν τελετουργία μύησης, συνήθως μεταλλάσσονται σε τεχνικούς της βίας. Τέτοιου τύπου ομάδες κατά κανόνα διολισθαίνουν σε λούμπεν πρακτικές και ενίοτε σε πρακτικές ένοπλης δράσης.

Τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι είναι πρακτικά αδύνατον μία μαζική διαδήλωση να αυτοπεριφρουρηθεί αποτελεσματικά. Επειδή δεν μπορεί να απαγορευθεί το δημοκρατικό δικαίωμα της λαϊκής διαμαρτυρίας, ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το θλιβερό αυτό πολυετές σήριαλ είναι η αστυνομία να θέσει υπό έλεγχο και να εξουδετερώσει αυτές τις ομάδες κρούσης. Το πολιτικό σύστημα, όμως, έχει αποφύγει να λάβει δραστικά μέτρα, γεγονός που αποτελεί μία ένδειξη ότι βολευόταν ή τουλάχιστον δεν ενοχλείτο σημαντικά από την ύπαρξη του φαινομένου. Ισως, επειδή ορισμένοι θεωρούν ότι οι «κακοί» είναι αναγκαίοι σε κάθε σενάριο, επειδή ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και κατ’ επέκταση διευρύνουν τα περιθώρια κινήσεων της εκάστοτε εξουσίας.

Ελλειμμα δημοσιογραφίας

Του Αλεξη Παπαχελα


Πολύς κόσμος είναι θυμωμένος μ’ εμάς τους δημοσιογράφους αυτές τις κρίσιμες ώρες. Είναι λογικό, γιατί η δημοσιογραφία έχει παίξει κρίσιμο ρόλο στο μεταπολιτευτικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, ίσως πιο κρίσιμο απ’ όσο θα έπρεπε. Εχει, λοιπόν, ευθύνη ή, μάλλον, έχουμε ευθύνη; Κατά τη γνώμη μου, ναι.
Πρώτα απ’ όλα γιατί, εδώ και πολλά χρόνια, δεν σταθήκαμε ως επάγγελμα να αποκαλύψουμε με ονόματα, διευθύνσεις και αριθμούς λογαριασμών πολλά από τα μεγάλα σκάνδαλα που είχαν να κάνουν με προμήθειες, εξοπλισμούς κ.ά. Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα έγιναν γνωστά επειδή ερευνήθηκαν από τις αρχές ξένων χωρών και κατόπιν πήραμε εμείς το νήμα. Τι κάναμε στην πράξη; Μπερδέψαμε τον αφορισμό και τη δήθεν αμφισβήτηση με την έρευνα. Ερευνητική δημοσιογραφία πραγματική δεν έχουμε ακόμη αποκτήσει.
Εχουμε ακόμη ευθύνη γιατί πολλά από τα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» έβαζαν συχνά τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα –που είχαν πάντοτε σχέση με το κράτος– πάνω από την υποχρέωση να λέμε τα πράγματα ως έχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η θεσμική προστασία κάποιου υπουργού που χειρίστηκε οικονομικές υποθέσεις, ο οποίος όμως φημιζόταν για τη ροπή προς τις... διευθετήσεις. Η σκληρή και έγκαιρη κριτική κάποιων εμφανιζόταν περίπου ως γραφική και πάντοτε αποδιδόταν σε «κάποια παιχνίδια ή προσωπικές εμπάθειες».
Πρέπει επίσης να πούμε πως η δημοσιογραφία έγινε, τα τελευταία χρόνια, πραγματικά τέταρτη εξουσία, θολώνοντας τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον δημοσιογράφο και τον πολιτικό. Μπήκαμε όλοι σε ένα πάρτι δημοσίων σχέσεων όπου, λόγω και του μικρού μεγέθους της χώρας, «παραγνωριστήκαμε» και χάθηκε η αναγκαία απόσταση, εκατέρωθεν. Σε αυτό βοήθησε και ο πακτωλός κρατικής διαφήμισης, χορηγιών κ.λπ. που δημιούργησε μια άρρωστη εξάρτηση.
Εχουμε, όμως, ευθύνη εμείς οι δημοσιογράφοι για το γενικότερο επίπεδο του δημοσίου διαλόγου στη χώρα. Από την ώρα που τα «σοβαρά» κανάλια άνοιξαν τα καταραμένα παράθυρά τους, ο λαϊκισμός έγινε ευαγγέλιο, ο γραφικός μακροσαχλαρολόγος τακτικός θαμώνας και κανένα θέμα δεν συζητήθηκε ποτέ σοβαρά. Το πληρώσαμε στην κρίση των Ιμίων και σε άλλες οριακές περιστάσεις όπου χάθηκε η λογική και επικράτησε ο συναισθηματισμός και ο λαϊκισμός.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σοβαρές και ψύχραιμες φωνές, άνθρωποι που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οσο, δε, κακόγουστο και αν είναι το άναρχο πολυκεντρικό καινούργιο σκηνικό των ΜΜΕ, το καλό είναι πως υπάρχει πια πολύ αφιλτράριστη (έστω και αν ενίοτε είναι ανθρωποφαγική) ενημέρωση.
Ορισμένοι σοβαροί άνθρωποι αναρωτιούνται, πάντως, τελευταία κατά πόσον αυτή η χώρα είναι πια κυβερνήσιμη με δεδομένα τα αδιέξοδά της και το σκηνικό της ενημέρωσης. Πάντως, μέσα σε όλα τα ελλείμματα που μας ταλανίζουν, αξίζει να συζητήσουμε ψύχραιμα αν και γιατί έχουμε έλλειμμα δημοσιογραφίας.

5/5/10

Εξευτελιστική απόφαση


Οργισμένη ανακοίνωση των Ειδικών Φρουρών Κρήτης...

Άβουλο απαθές και οκνηρό, χαρακτηρίζουν οι Ειδικοί Φρουροί το Προεδρείο του Δικαστηρίου που έβγαλε την απόφαση για τα Ζωνιανά। Μιλάνε για δίκη-παρωδία, και για Δικαστές μαριονέτες στα χέρια των συνηγόρων και των κατηγορουμένων. "Εξευτελιστική απόφαση και προσχεδιασμένη σε...μια κακόγουστη δίκη" ,υποστηρίζουν σε ανακοίνωσή τους που διαβάσαμε στους
papatzides.blogspot Με αφορμή την απόφαση της δίκης των Ζωνιανών,η Ένωση Ειδικών Φρουρών Κρήτης,εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:"Χθες έκλεισε και επίσημα η αυλαία της παράστασης «δίκη για την υπόθεση Ζωνιανών» με την κατανομή των «ποινών» στους ηθοποιούς της. Αυτή η κακόγουστη δίκη παρωδία τελείωσε όπως ακριβώς προσχεδιάστηκε. Μετά από ένα περίπου χρόνο παραστάσεων, το δικαστήριο αποφάνθηκε. Αθώοι οι ένοχοι λόγω ελλιπών στοιχείων. Οι δήθεν ποινές των 7 μηνών των 3, 5, 7 χρόνων με αναστολή ,που μοιράστηκαν σε κάποιους από τους κατηγορούμενους, ήταν για τα μάτια του κόσμου, ο οποίος δεν είναι πια αφελής για να τον κοροϊδεύουν με τέτοιες αστείες αποφάσεις. Αυτή η δίκη είχε από όλα, ένα προεδρείο απαθές, οκνηρό, άβουλο, μαριονέτα των συνηγόρων υπεράσπισης των κατηγορουμένων, καθώς και κάποιους κατηγορούμενους εγκληματίες που παρίσταναν τους φτωχούς, κατατρεγμένους από την κοινωνία, αγνούς, ειρηνικούς πολίτες ενός φιλήσυχου χωριού.Κανείς από τους «φερόμενους κατηγορούμενους» δεν πρόκειται να σωφρονιστεί με αυτές τις ποινές. Αντιθέτως, το σεβαστό δικαστήριο κατάφερε επιδεικτικά να ενθαρρύνει τους εγκληματίες να προβούν στο μέλλον σε παρόμοιες ενέργειες κατά αστυνομικών, καθώς τώρα γνωρίζουν και με τη βούλα του νόμου, πως θα μείνουν ουσιαστικά ατιμώρητοι. Ωστόσο, για να μην είμαστε άδικοι, τιμώρησαν πραγματικά έναν τουλάχιστον κατηγορούμενο. Έβγαλαν όλη τους την αυστηρότητα σε έναν ασύλληπτο και αγνώστων στοιχείων Αλβανό υπήκοο, τιμωρώντας τον με ισόβια κάθειρξη. Η τοπική κοινωνία είναι αυτή που θα πρέπει τώρα να αποδώσει τη δικαιοσύνη, περιθωριοποιώντας αυτά τα άτομα που εγκλημάτησαν, διέσυραν και δυσφήμησαν ένα ολόκληρο νησί.Καλούμε την έδρα του δικαστηρίου να μεταβεί αύριο κιόλας στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ελλάδος στην Αθήνα και να ανακοινώσει το αποτέλεσμα και τις «ποινές» της δίκης στον ζωντανό-νεκρό συνάδελφό μας Στάθη Λαζαρίδη, θύμα της ενέδρας στα Ζωνιανά την 5-11-2007, γιατί εμείς οι χρόνια τώρα συνάδελφοί του ντρεπόμαστε να τον αντικρίσουμε και να του πούμε την εξευτελιστική απόφαση του δικαστηρίου".Το Δ.Σ. της Ένωσης Ειδικών Φρουρών Κρήτης

3/5/10

Ολα είναι στο χέρι μας


Tου Αλεξη Παπαχελα


Δεν είναι καθόλου εύκολο να μεγαλώνεις σαν χώρα με το παραμύθι πως όλοι σου χρωστάνε και να ξυπνάς μια μέρα απότομα ανακαλύπτοντας πως (α) δεν σου χρωστάει κανείς τίποτα και (β) εσύ χρωστάς σε όλους. Οσο δυσάρεστο και αν ακούγεται, υπάρχει μια πολύ μεγάλη διάσταση ανάμεσα στο πώς βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας και πώς μας βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.
Εμείς πιστεύουμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος μάς χρωστάει πολλά για όσα του δώσαμε πριν από 2.500 χρόνια. Δεν έχει σημασία αν η νεοελληνική κουλτούρα και η μετριοκρατία του σύγχρονου ελληνικού πανεπιστημίου δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν με αυτά που διδάσκονται στα μεγάλα δυτικά πανεπιστήμια ως «ελληνική κληρονομιά». Εμείς συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε με ένα ιδιαίτερο ύφος στον κόσμο, θεωρώντας πως είμαστε περιούσιος λαός. Το κακό είναι πως τα σχετικά «γραμμάτια» εξοφλήθηκαν πριν από 199 χρόνια με το μεγάλο κίνημα του φιλελληνισμού που βοήθησε καταλυτικά στην κατάκτηση της ανεξαρτησίας μας. Το επιχείρημα «εσείς τρώγατε βελανίδια όταν εμείς σας δίναμε φως και γνώση» όχι απλώς δεν πείθει αλλά εξοργίζει, ενώ και το έπος του 1940 δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προσοχής διεθνώς αυτές τις ώρες!
Ολοι μας χρωστούν λοιπόν, αλλά δεν δίνουν τα οφειλόμενα. Ολοι οι άλλοι φταίνε πάντοτε για οτιδήποτε κακό συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο, έστω και αν εμείς έχουμε κάνει απίθανα λάθη. Και βέβαια στο τέλος νιώθουμε και καλά στον ρόλο της «Ελλαδίτσας», του θύματος που όλοι κυνηγάνε γιατί ζηλεύουν τον τρόπο ζωής της ή γιατί δήθεν είναι το άτακτο παιδί της διεθνούς κοινότητος.
Για να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη και να συγκρίνουμε τον εαυτό μας ακόμη και με ταραγμένες αλλά παραγωγικές δεκαετίες. Αντί για τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη μυθοποιήσαμε το πλαστικό και το ηδονιστικό μπουζουκοξεφάντωμα με ατέλειωτες μπουκάλες ουίσκι. Αντί να κυνηγάμε τη γνώση μάθαμε να προοδεύουμε στα πανεπιστήμια με τον συνδικαλισμό και τα «κονέ». Στα τηλεοπτικά μας παράθυρα εκπαραθυρώσαμε τη λογική, αποθεώσαμε το κιτς και τα λαμόγια που το παίζουν «φίλοι του λαού». Μάθαμε την τέχνη, να τα κονομάμε από τα κοινοτικά κονδύλια των κουτόφραγκων, να παριστάνουμε τους αγρότες στα καφενεία και να παίρνουμε τις επιδοτήσεις. Συνηθίσαμε στη λαμογιά και στο λάδωμα στις εφορίες, τις πολεοδομίες και όπου αλλού χρειαζόταν. Δαιμονοποιήσαμε την επιχειρηματικότητα και θεωρούσαμε φυσικό είκοσι παλιόπαιδα με λοστούς να καταστρέφουν τον τουρισμό με την ελπίδα πως θα γίνουν τριάντα την επόμενη φορά οι ροπαλοφόροι. Και όλα αυτά αφού εμείς μυθοποιήσαμε ανθρωπάκια ανίκανα για οτιδήποτε, είτε επειδή μιλούσαν καλά στην τηλεόραση είτε γιατί είχαν ισχυρούς σπόνσορες και τους ψηφίζαμε για να μας κυβερνούν.
Αυτή η ηδονιστική κοινωνία πέρασε υπέροχα αυτές τις δεκαετίες και ασπάσθηκε το δόγμα της νεοελληνικής μαγκιάς, πως δηλαδή μπορεί κάποιος να δουλεύει ελάχιστα, να παίρνει πολλά ή να κάνει αρπαχτές, να είναι μόνιμος και να ζει πιο πλούσια από όσο δικαιολογείται. Το πάρτι τέλειωσε, εδώ και καιρό. Τώρα με το αλκοόλ στο αίμα μας κοιτάμε τον ήλιο και τα συντρίμμια. Δεν μας χρωστάει κανείς τίποτα, δεν μας ζηλεύει κανείς ιδιαίτερα. Εμείς χρωστάμε και πρέπει, χλωρά και ξερά, να πληρώσουμε για τις συσσωρευμένες αμαρτίες δεκαετιών. Στο χέρι μας είναι να βρούμε μέσα μας τον εξωστρεφή, δημιουργικό, άπαικτο και ευρηματικό Ελληνα που χάσαμε στον δρόμο για μια ακόμη τηλεόραση και μια Cayenne. Στο χέρι μας είναι να θυμηθούμε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, ότι η μονιμότητα δεν είναι το παν, ότι το ρίσκο είναι στο αίμα μας και πως αυτός ο τόπος αξίζει όντως πολλά περισσότερα. Ο άλλος δρόμος είναι να κουκουλιάσουμε στον ρόλο του κυνηγημένου, της Ελλαδίτσας που την φθονούν όλοι και να αυτοκτονήσουμε συλλογικά σαν χώρα περιμένοντας κάποιον να μας δώσει τα χρεωστούμενα.