Η δημοσιογραφία των κολλητών

Β. Μπόνιος-kourdistoportokali.com

Την Πόπη τη γνωρίζω χρόνια. Έχουμε μάλιστα δουλέψει μαζί στο παρελθόν. Τη θεωρώ πολύ καλό παιδί και ικανή ρεπόρτερ. Είναι από τα παιδιά που κατέκτησαν με την αξία τους όσα τους έδωσε η δημοσιογραφία.  Γι αυτό και απορώ όταν βλέπω το τσαγανό της Πόπης να εξαντλείται  στην πρόσκληση του Σταμάτη Μαλέλη στην εκπομπή της. Αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να συζητήσει με τον συμπαθή Σταμάτη -που δείχνει μια...
χαρά για να πιεις φραπέ στη παραλιακή και να μοιραστείς μαζί του τις αγωνίες για το θεσμό των καλλιστείων-και τον φιλοξενεί τόσο συχνά στην εκπομπή της. Εξίσου συχνά φιλοξενεί τον Τάσο Παπά, τον Γιάννη Ρουμπάτη, τον Άγγελο Στάγκο και παλαιότερα τον Δημήτρη Τσιόδρα. Αξιόλογοι δημοσιογράφοι, δεν λέω. Μόνο που είναι διάχυτη η αίσθηση της παρεούλας στην εκπομπή της. Χιλιάδες δημοσιογράφοι υπάρχουν σ΄αυτή τη χώρα. Τόσο στην Αθήνα όσο και την επαρχία. Πολλοί απ’ αυτούς γράφουν εξαιρετικά κείμενα, είναι νέοι άνθρωποι, φωτεινά μυαλά, δίχως την δική μας επαγγελματική διαστροφή. Κανείς από όλους αυτούς δεν ταιριάζει στη Πόπη;


Ξεκίνησα με την Πόπη γιατί πιστεύω πως εκείνη έχει την ευαισθησία να αντιληφθεί τι εννοώ. Δεν περιμένω να το κάνει ο βολεμένος Παπαδάκης που έχει τη δική του παρεούλα (Δελατόλας, Πυργιώτη, Κοραή, Ράπτης, Γκουτζάνης) και λόγω τρίτης ηλικίας είναι δύσκολο να αλλάζει συνήθειες. Δεν θα σταθώ στην άρρωστη, κομματικοποιημένη ΕΡΤ, της οποίας οι πολυθεσίτες δημοσιογράφοι σπεύδουν κάθιδροι να γλείψουν, μετά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εξασφαλίσουν την αιωνόβια παρουσία τους. Στη νυσταλέα κρατική τηλεόραση κι αν δεν βασιλεύουν οι παρέες. Από τις εκπομπές του Αρβανίτη και της Σαράφογλου, ως το νυχτερινό πιλάφι του Γιάννη Πολίτη και των αγνώστων συμπαρουσιαστών. Εδώ η χούντα των κολλητών και της μετριότητας λαμβάνει επικές διαστάσεις.


Το ίδιο και στα πρωινάδικα του  Μega όπου οι καλεσμένοι δημοσιογράφοι αντιπροσωπεύουν τα ΜΜΕ των ιδιοκτητών, κυρίως του Μπόμπολα και του Ψυχάρη.


Είναι λογικό όση μούχλα αναδύουν τα σαπισμένα κόμματα, να αναδύει και η δημοσιογραφία μας. Το ένα χέρι νίβει-διαχρονικά-το άλλο και μαζί πιάσαμε πάτο. Όχι δεν πρέπει να ακουσθεί καμία άλλη φωνή, δεν πρέπει να δώσουμε χρόνο σε κανένα σπινθηροβόλο πνεύμα που θα μας βγάλει από την βολική μακαριότητα. Ακόμη και τώρα που βουλιάζουμε στα σκατά το κάνουμε με τη παρεούλα μας...