Είναι το πόσο «άλλος» εμφανίζεται κάποιος μέσα από τα social media. Πόσο γραβάτα στη Βουλή και πόσο τραμπούκος στο Twitter...
Με συνέπεια δελτίου ειδήσεων και ψυχολογία διαταραγμένης γραίας σε σκονισμένη λαϊκή συνοικία, το Twitter τροφοδοτεί την ειδησεογραφία Ιούλιο μήνα. Πότε ο Χειμωνάς, πότε ο Τατσόπουλος, πότε ο ... Μουρούτης, πότε η Βόζεμπεργκ, μέρα παρά μέρα, κάθε μέρα, αποδεικνύεται ότι η χολή είναι εξαγώγιμο προϊόν που μπορεί να μας σώσει απο την κρίση.
Σήμερα χρειάστηκε μόνο ένα tweet του δημοσιογράφου Σπύρου Γκουτζάνη και μία sur mesure απάντηση του Νίκου Χατζηνικολάου · έχουν ...
προηγηθεί Άδωνις και Παπαδημούλης, Παπαδημούλης και Μουρούτης, η Βόζεμπεργκ και ο Νέρωνας στην Τροία, ο Άδωνις (ξανά) που ξέχασε κατά πού πέφτει ο Ισημερινός και λογικά θα αργήσει η ελληνική πτέρυγα των social media να αντιληφθεί τις δυνατότητες των Μέσων, πέρα από το ακατάσχετο ξεγόφιασμα και την ανακύκλωση ύβρεων.
Ασχέτως ποιός και πώς εξυπηρετείται απ’ όλο αυτό το γλεντοκόπημα – στο Twitter, κυρίως – για την ώρα, μοιάζει να μη συμφέρει να επισημανθούν δυο τρία ξεχειλώματα της όλης ιστορίας.
Ξεχνιέται, ας πούμε, το γεγονός πως ό,τι ισχύει για την πραγματική ζωή και τους κανόνες που τη διέπουν, ισχύει και για τη διαδικτυακή.
Επί παραδείγματι, ναι, το Twitter, σου δίνει τη δυνατότητα να «ακολουθείς» ανθρώπους τους οποίους δεν γνώρισες ποτέ. Και ενδεχομένως δεν θα γνωρίσεις. Δεν αντάλλαξες ποτέ μαζί τους έστω μια καλημέρα. Σου δίνει και το θάρρος, εφ’ όσον το αντέχει και των ίδιων η περδικούλα να σχολιάσεις τα σχόλια τους. Μέχρι εκεί.
Πώς αλλιώς και πότε στην πραγματική ζωή θα πλάκωνες στα βρισίδια έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις ή και που γνωρίζεις;
Αυτά που συνήθως λες ψιθυριστά ακόμη και στο τηλέφωνο, ποιά «δύναμη» σε ωθεί να τα «ξεφωνίζεις» στα social media;
Αλήθεια, μιλάς τόσο πολύ και στην καθημερινότητα σου; Και μιλάς έτσι; Και το πιο σημαντικό: πότε βρίσκεις τον χρόνο για οτιδήποτε άλλο – για δουλειά, ας πούμε – αν έχεις το νου σου συνεχώς στο τι σου είπαν και τι θα πεις;
Οι συνήθεις αμετροεπείς θα επικαλεστούν το multitask του χαρακτήρα τους, την οξυδέρκεια τους και το εργαλείο δημοκρατίας, με το οποίο ξαφνικά βρέθηκαν στα χέρια. Δυστυχώς, καθημερινά, τους προδίδουν τα ορθογραφικά, συντακτικά και ιστορικά λάθη, η άγνοια χειρισμών στην επικοινωνία («έτσι είμαστε εμείς, αυθόρμητοι», θα δικαιολογηθούν και πάλι), το άγχος για ένα έξυπνο tweet και η ευκολία με την οποία από μία απλή συζήτηση μπορούν εύκολα να κατηφορίσουν στα υπόγεια του «φέρεσθαι».
Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι καν το τέλος της αισθητικής – απ’ όλες τις απόψεις – και η αρχή των νομικών προβλημάτων. Γιατί, ναι, κάποια στιγμή, θα ξεφύγει το πράγμα τόσο πολύ, που θα έρθουν κι αυτά. (Κι ας μη βιαστούν κάποιοι να διακρίνουν «όριο» και «λογοκρισία». Η αυτοσυγκράτηση είναι ο καλύτερος δικηγόρος).
Είναι το πόσο «άλλος» εμφανίζεται κάποιος μέσα από τα social media. Πόσο γραβάτα στη Βουλή και πόσο τραμπούκος στο Twitter. Πόσο λεπτεπίλεπτος και σοφός στα βιβλία του και πόσο άξεστος στο Facebook. Πόσο δημοκράτης στις δημόσιες εμφανίσεις και πόσο καταδότης στο blog του.
Αλλά αυτό – από μία μεριά – είναι και θετικό;).
mediablog.gr
Σήμερα χρειάστηκε μόνο ένα tweet του δημοσιογράφου Σπύρου Γκουτζάνη και μία sur mesure απάντηση του Νίκου Χατζηνικολάου · έχουν ...
προηγηθεί Άδωνις και Παπαδημούλης, Παπαδημούλης και Μουρούτης, η Βόζεμπεργκ και ο Νέρωνας στην Τροία, ο Άδωνις (ξανά) που ξέχασε κατά πού πέφτει ο Ισημερινός και λογικά θα αργήσει η ελληνική πτέρυγα των social media να αντιληφθεί τις δυνατότητες των Μέσων, πέρα από το ακατάσχετο ξεγόφιασμα και την ανακύκλωση ύβρεων.
Ασχέτως ποιός και πώς εξυπηρετείται απ’ όλο αυτό το γλεντοκόπημα – στο Twitter, κυρίως – για την ώρα, μοιάζει να μη συμφέρει να επισημανθούν δυο τρία ξεχειλώματα της όλης ιστορίας.
Ξεχνιέται, ας πούμε, το γεγονός πως ό,τι ισχύει για την πραγματική ζωή και τους κανόνες που τη διέπουν, ισχύει και για τη διαδικτυακή.
Επί παραδείγματι, ναι, το Twitter, σου δίνει τη δυνατότητα να «ακολουθείς» ανθρώπους τους οποίους δεν γνώρισες ποτέ. Και ενδεχομένως δεν θα γνωρίσεις. Δεν αντάλλαξες ποτέ μαζί τους έστω μια καλημέρα. Σου δίνει και το θάρρος, εφ’ όσον το αντέχει και των ίδιων η περδικούλα να σχολιάσεις τα σχόλια τους. Μέχρι εκεί.
Πώς αλλιώς και πότε στην πραγματική ζωή θα πλάκωνες στα βρισίδια έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις ή και που γνωρίζεις;
Αυτά που συνήθως λες ψιθυριστά ακόμη και στο τηλέφωνο, ποιά «δύναμη» σε ωθεί να τα «ξεφωνίζεις» στα social media;
Αλήθεια, μιλάς τόσο πολύ και στην καθημερινότητα σου; Και μιλάς έτσι; Και το πιο σημαντικό: πότε βρίσκεις τον χρόνο για οτιδήποτε άλλο – για δουλειά, ας πούμε – αν έχεις το νου σου συνεχώς στο τι σου είπαν και τι θα πεις;
Οι συνήθεις αμετροεπείς θα επικαλεστούν το multitask του χαρακτήρα τους, την οξυδέρκεια τους και το εργαλείο δημοκρατίας, με το οποίο ξαφνικά βρέθηκαν στα χέρια. Δυστυχώς, καθημερινά, τους προδίδουν τα ορθογραφικά, συντακτικά και ιστορικά λάθη, η άγνοια χειρισμών στην επικοινωνία («έτσι είμαστε εμείς, αυθόρμητοι», θα δικαιολογηθούν και πάλι), το άγχος για ένα έξυπνο tweet και η ευκολία με την οποία από μία απλή συζήτηση μπορούν εύκολα να κατηφορίσουν στα υπόγεια του «φέρεσθαι».
Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι καν το τέλος της αισθητικής – απ’ όλες τις απόψεις – και η αρχή των νομικών προβλημάτων. Γιατί, ναι, κάποια στιγμή, θα ξεφύγει το πράγμα τόσο πολύ, που θα έρθουν κι αυτά. (Κι ας μη βιαστούν κάποιοι να διακρίνουν «όριο» και «λογοκρισία». Η αυτοσυγκράτηση είναι ο καλύτερος δικηγόρος).
Είναι το πόσο «άλλος» εμφανίζεται κάποιος μέσα από τα social media. Πόσο γραβάτα στη Βουλή και πόσο τραμπούκος στο Twitter. Πόσο λεπτεπίλεπτος και σοφός στα βιβλία του και πόσο άξεστος στο Facebook. Πόσο δημοκράτης στις δημόσιες εμφανίσεις και πόσο καταδότης στο blog του.
Αλλά αυτό – από μία μεριά – είναι και θετικό;).
mediablog.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου