Εμπόριο χάους

Τα Νέα
Εχω μια απορία. Υπάρχει λογικός άνθρωπος ο οποίος θα έλθει για διακοπές στη χώρα που βλέπαμε προχθές στις τηλεοράσεις; Ποιος θα θελήσει να επισκεφθεί μια πόλη η οποία πνίγεται στα δακρυγόνα, στην οποία καταστρέφονται οι πλατείες και πλιατσικολογούνται οι τράπεζες, η οποία θυμίζει Υεμένη ή Λιβύη κι όπου εκκενώνονται τα ξενοδοχεία από τους τουρίστες;


Μόνο κανένας τρελός. Και δεν ξέρω πολλούς τρελούς να...
 ψάχνουν για θερινούς ταξιδιωτικούς προορισμούς.

Εχω και μια δεύτερη απορία. Αυτός ο διασυρμός της πόλης, η καταστροφή του τουρισμού και του εμπορίου, η λεηλασία των καταστημάτων και των τραπεζών ποιον τιμωρεί; Τον Γιούνκερ; Την τρόικα; Το ΔΝΤ; Τον καπιταλισμό; Ή μήπως την ίδια τη χώρα στην οποία συμβαίνουν αυτά τα έκτροπα και τους ανθρώπους που την κατοικούν;

Ομολογώ ότι δεν έχω δει ποτέ άλλοτε τέτοια προσπάθεια συλλογικής αυτοκτονίας.

Εντάξει η αγανάκτηση. Εντάξει η οργή. Εντάξει ο θυμός. Εντάξει η αντίθεση στο Μεσοπρόθεσμο ή στο Μνημόνιο. Αλλά ακόμη και η πιο άγρια αγανάκτηση έχει όρια. Τα όρια που θέτει η κοινή λογική και το ένστικτο επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού.

Δεν θα μπω στην κουβέντα «ποιος φταίει σε τι». Θα σταθώ στη γενική εικόνα η οποία είναι αδιάψευστη. Μια χώρα καταστρέφεται (αυτοκαταστρέφεται, θα έπρεπε να πω) σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.

Μα, η κοινωνία είναι στα κάγκελα, θα μου πείτε - ή έστω ένα μεγάλο μέρος της. Σωστό. Αλλά την στιγμή που συσσωρεύεται αυτή η εύφλεκτη κοινωνική ύλη, ποια θα πρέπει να είναι η στάση κάθε λογικού ανθρώπου; Να πυροδοτεί ή να κατευνάζει; Να χειροκροτεί ή να συγκρατεί; Να υποκινεί ή να αποδοκιμάζει;

Δυστυχώς, στα ερωτήματα αυτά δεν δίνουμε όλοι τις ίδιες απαντήσεις. Πολύ φοβούμαι ότι η αγανάκτηση γίνεται απελπισία. Κι ότι πάνω στην απελπισία στήνεται ένα εμπόριο και ένα άλλοθι.

Ενα εμπόριο χάους από εκείνους που θέλουν ούτως ή άλλως να αλλάξουμε κοινωνία γιατί αυτή που έχουμε δεν είναι της αρεσκείας τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την απελπισία ως πολιτική ρητορική και το χάος ως ιστορική ευκαιρία. Ακόμη χειρότερα: πιστεύουν ότι έφτασε η στιγμή τους και δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να την αρπάξουν - ό, τι κι αν κοστίσει στο σύνολο της κοινωνίας.

Αλλά και ένα άλλοθι καταστροφής για όσους βλέπουν τη ζωή τους να ανατρέπεται και θέλουν να εκδικηθούν την κοινωνία που την ανατρέπει. «Αποθανέτω η ψυχή μου...».

Το ερώτημα, όμως, είναι τι θα κάνουμε οι υπόλοιποι. Θα ακούσουμε τους εμπόρους και τους αυτόχειρες; Ή θα αρθρώσουμε επιτέλους μια άμυνα και μια αντίσταση;  Γ. Πρετεντέρης