Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος
![]()
Ενα, ενάμιση χρόνο μετά την πτώση της χούντας και με αφορμή την επαναλαμβανόμενη κάθε τόσο απειλή από τα κατάλοιπα της χούντας στο στράτευμα, που αναφέρονταν ως "σταγονίδια" (έτσι τα είχε αποκαλέσει κάποια στιγμή ο τότε υπουργός Αμυνας Ευ. Αβέρωφ), η Ελένη Βλάχου είχε γράψει ένα από τα ευρηματικότερα και πιο εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, χρονογραφήματά της.
Είχε παρομοιάσει τον ελληνικό λαό με ...
τον πεινασμένο που κάποια στιγμή τού σερβίρουν μια σούπα. Βλέπει ότι μέσα υπάρχει μια μύγα, αλλά είναι τέτοια η πείνα του, ώστε αδιαφορεί και τρώει και τη μύγα μαζί με τη σούπα. Μερικές μέρες αργότερα διαπιστώνει ότι η σούπα έχει και πάλι μια μύγα. Τώρα πια δεν είναι το ίδιο πεινασμένος κι έτσι βγάζει τη μύγα από το πιάτο και μετά τρώει τη σούπα. Την επόμενη φορά που ξαναβρίσκει μύγα μέσα στη σούπα του, την επιστρέφει αηδιασμένος, χωρίς να την αγγίξει. Και είχε κλείσει το χρονογράφημά της η Βλάχου με την απορία: "Εμείς έως πότε θα τρώμε τη σούπα μας μαζί με τη μύγα;".
Ηταν εύλογη η απορία. Είχε μεσολαβήσει αρκετός χρόνος από τότε που είχε πέσει η χούντα και ήταν λογική η απαίτηση να έχουν εκλείψει πια οι υπαρκτοί ή φανταστικοί κίνδυνοι πραξικοπήματος από τα όποια κατάλοιπα του δικτατορικού παρελθόντος.
Οπως λογική είναι σήμερα η απαίτηση να εκλείψει, επιτέλους, αυτό το άθλιο φαινόμενο των κουκουλοφόρων που δρουν επί 36 χρόνια ανενόχλητοι. Γι' αυτό και θυμήθηκα το χρονογράφημα της Βλάχου. Εμείς έως πότε θα τρώμε τη σούπα μας μαζί με τη μύγα;
Εχουμε κουραστεί πια, έχουμε αηδιάσει να βιώνουμε αυτή την επαναλαμβανόμενη αθλιότητα της ανεξέλεγκτης και ατιμώρητης δράσης των κουκουλοφόρων. Και δεν είναι ούτε περίεργη, ούτε ανεξήγητη η δυσπιστία απέναντι στις όποιες κυβερνητικές εξηγήσεις.
Οταν επί 35 χρόνια μια μεγαλούπολη υφίσταται δύο ή τρεις φορές τον χρόνο την καταστροφική δράση δύο ή τριών εκατοντάδων νεαρών, χωρίς να έχουν υπάρξει παραδειγματικές καταδίκες, ο καθένας είναι ελεύθερος να συμπεραίνει ό,τι θέλει. Γιατί είναι δικαίωμά του να μη θέλει να τρώει και τη μύγα μαζί με τη σούπα του.
Ενα, ενάμιση χρόνο μετά την πτώση της χούντας και με αφορμή την επαναλαμβανόμενη κάθε τόσο απειλή από τα κατάλοιπα της χούντας στο στράτευμα, που αναφέρονταν ως "σταγονίδια" (έτσι τα είχε αποκαλέσει κάποια στιγμή ο τότε υπουργός Αμυνας Ευ. Αβέρωφ), η Ελένη Βλάχου είχε γράψει ένα από τα ευρηματικότερα και πιο εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, χρονογραφήματά της.Είχε παρομοιάσει τον ελληνικό λαό με ...
τον πεινασμένο που κάποια στιγμή τού σερβίρουν μια σούπα. Βλέπει ότι μέσα υπάρχει μια μύγα, αλλά είναι τέτοια η πείνα του, ώστε αδιαφορεί και τρώει και τη μύγα μαζί με τη σούπα. Μερικές μέρες αργότερα διαπιστώνει ότι η σούπα έχει και πάλι μια μύγα. Τώρα πια δεν είναι το ίδιο πεινασμένος κι έτσι βγάζει τη μύγα από το πιάτο και μετά τρώει τη σούπα. Την επόμενη φορά που ξαναβρίσκει μύγα μέσα στη σούπα του, την επιστρέφει αηδιασμένος, χωρίς να την αγγίξει. Και είχε κλείσει το χρονογράφημά της η Βλάχου με την απορία: "Εμείς έως πότε θα τρώμε τη σούπα μας μαζί με τη μύγα;".
Ηταν εύλογη η απορία. Είχε μεσολαβήσει αρκετός χρόνος από τότε που είχε πέσει η χούντα και ήταν λογική η απαίτηση να έχουν εκλείψει πια οι υπαρκτοί ή φανταστικοί κίνδυνοι πραξικοπήματος από τα όποια κατάλοιπα του δικτατορικού παρελθόντος.
Οπως λογική είναι σήμερα η απαίτηση να εκλείψει, επιτέλους, αυτό το άθλιο φαινόμενο των κουκουλοφόρων που δρουν επί 36 χρόνια ανενόχλητοι. Γι' αυτό και θυμήθηκα το χρονογράφημα της Βλάχου. Εμείς έως πότε θα τρώμε τη σούπα μας μαζί με τη μύγα;
Εχουμε κουραστεί πια, έχουμε αηδιάσει να βιώνουμε αυτή την επαναλαμβανόμενη αθλιότητα της ανεξέλεγκτης και ατιμώρητης δράσης των κουκουλοφόρων. Και δεν είναι ούτε περίεργη, ούτε ανεξήγητη η δυσπιστία απέναντι στις όποιες κυβερνητικές εξηγήσεις.
Οταν επί 35 χρόνια μια μεγαλούπολη υφίσταται δύο ή τρεις φορές τον χρόνο την καταστροφική δράση δύο ή τριών εκατοντάδων νεαρών, χωρίς να έχουν υπάρξει παραδειγματικές καταδίκες, ο καθένας είναι ελεύθερος να συμπεραίνει ό,τι θέλει. Γιατί είναι δικαίωμά του να μη θέλει να τρώει και τη μύγα μαζί με τη σούπα του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου