Οι ικέτες

Γνωρίζω πολύ καλά και τους δύο. Και τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο. Και τους γνωρίζω πολλά χρόνια. Εχουν γίνει άλλοι άνθρωποι τους τελευταίους είκοσι μήνες. Βλέπω τις φωτογραφίες τους στις εφημερίδες, τους βλέπω στην τηλεόραση και δεν τους αναγνωρίζω. Τα μαλλιά του Παπανδρέου, όσα του έχουν μείνει, είναι κάτασπρα. Και ενώ παλιά το βλέμμα του ήταν μεν καλοσυνάτο και ευγενικό, αλλά σίγουρο και αποφασιστικό, τώρα είναι φοβισμένο και...
 αμήχανο. Γελαστό βέβαια, πάντοτε ευγενικό και καλοσυνάτο, αλλά κυρίως αμήχανο.


Ο Βενιζέλος. Ηταν θωρηκτό! Είχε τεράστιο εκτόπισμα. «Βαστάτε Τούρκοι τ' άλογα»! Και ο λόγος του πολυβόλο! Τον βλέπω αυτό τον καιρό, όταν συναντιέται με ξένους ηγέτες, με τον Σόιμπλε ιδίως. Από τα μάτια του στάζει κάτι σαν ικεσία. Παρακαλεί ολοφάνερα αυτός ο δυνατός, πείσμων και μαχητικός πολιτικός. Κάνει ό,τι μπορεί για να αρέσει. Να είναι συμπαθής. Με τη γλώσσα του σώματος, με τις χειραψίες, με τα χαμόγελα, με το λύγισμα της μέσης.

Από όλα αυτά κυρίως, και όχι από τις δηλώσεις τους, καταλαβαίνει εύκολα κανείς, πιστεύω, ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τον τόπο μας. Βρισκόμαστε, όντως, μια ανάσα από την καταστροφή. Γιατί δεν έχουμε ατού στα χέρια μας. Οι συνθήκες, αλλά και η νωχέλειά μας και η βλακεία μας και η εντύπωση ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μαζί με τα «συμφέροντα», κομματικά κυρίως, μας έφεραν στο σημείο μηδέν. Ή, σχεδόν στο σημείο μηδέν.

Ικέτες είμαστε πια. Και καρπαζοεισπράκτορες. Εχω φίλους στο εξωτερικό που μου λένε ότι οι Αγγλοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι κ.λπ., όποτε μιλάνε για την Ελλάδα αισθάνονται σαν να πετάνε μια ψείρα από το πέτο του σακακιού τους. Πλήρης περιφρόνηση! Μα και αηδία. Με μεγάλη ευχαρίστηση, όλοι αυτοί θα ήθελαν να βρεθούμε έξω από τη ζώνη του ευρώ, έξω και από την Ευρωπαϊκή Ενωση ει δυνατόν. Να μείνουμε για πάντα Βαλκάνιοι, μέσα στην ανημπόρια μας, τις δεισιδαιμονίες μας, την καχυποψία μας, τα κουτσομπολιά της «μικρής μας πόλης». Χωρίς να μας δίνουν συνεχώς δανεικά και - για την ώρα - αγύριστα.

Το πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια, το ξέρουμε όλοι μας. Το ζήτημα όμως δεν είναι να καταριόμαστε και να μπουγελώνουμε αυτούς που μας έφεραν στο σημερινό χάλι. Ούτε να ρίχνουμε γιαούρτια και να σπάμε βιτρίνες και μάρμαρα. Το ζήτημα είναι να κρατηθούμε, όσο μπορούμε, στα πόδια μας, να κερδίσουμε λίγο χρόνο, να μπορέσουμε να ξεφύγουμε, λίγο, από την απελπισία που μας δέρνει και από την απειλή της χρεοκοπίας.

Και πρέπει να πω κι αυτό: μέχρι πρότινος ακούγαμε τη λέξη «χρεοκοπία» και φρίτταμε. Εδώ και έναν μήνα δεν φρίττουμε. Την έχουμε βάλει στο καθημερινό λεξιλόγιό μας. Τη συνηθίσαμε! Οσο για τους πολιτικούς μας, άσ' τα να πάνε. Οι περισσότεροι βγαίνουν στην τηλεόραση με το μάτι να γυαλίζει. Οι μεν ισχυρίζονται ότι αγωνίστηκαν και πέτυχαν σε πολλά πράγματα, είχαν και κάποιες... ατυχίες! Και οι δε έχουν πάρει αέρα και είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν! Χωρίς πρόγραμμα - όπως οι πασόκοι - και χωρίς μνήμη για τη ζημιά που έκαναν στον τόπο.

Και την ίδια στιγμή: στο ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι μεγαλοστέλεχος ο συνδικαλιστής Φωτόπουλος, που απειλεί κάθε τόσο να μας βυθίσει στο σκοτάδι. Και στη ΝΔ έχει το πόστο που είχε ο άλλος συνδικαλιστής, ο Λυμπερόπουλος, που έκλεινε αεροδρόμια και στοχοποιούσε υπουργούς και βουλευτές!