Ν. Γ. Ξυδάκης-Καθημερινή
Ισως μας έχει γίνει εμμονή ο κ. Μάκης Ψωμιάδης, αλλά θα επανέλθουμε, εφόσον εν τω μεταξύ συνέβη αυτό το οποίο όλοι περίμεναν: ο φυγόποινος και φυγόδικος, ο καταζητούμενος με διεθνές ένταλμα, ο συλληφθείς μετά 80 ημέρες ερευνών, εκρίθη μη ύποπτος φυγής από τον ανακριτή κ. Γ. Κασσίμη, παρά τη διαφωνία της...
εισαγγελέως κ. Αθηνάς Θεοδωροπούλου, και φυσικά, όπως σύσσωμο το πανελλήνιο πίστευε, ο Μπιγκ Μακ εξαφανίστηκε. Ματαίως το δικαστικό συμβούλιο, μετά τη διαφωνία ανακριτού και εισαγγελέως, ανέλυσε τη δράση και το ήθος του ανδρός και τον έκρινε προφυλακιστέο. Ο κ. ανακριτής είχε αφήσει ορθάνοιχτη την πόρτα για τον πολιτικό κρατούμενο Μάκη, συμφωνώντας προφανώς με τον αυτοχαρακτηρισμό του ανδρός και κρίνοντας ότι ένας τέτοιος πολιτικός ιδεολόγος έχει μπέσα. Ας το πούμε απερίφραστα, εν γνώσει των συνεπειών: Η απελευθέρωση του Μάκη Ψωμιάδη υπερβαίνει τα όρια του σκανδάλου· πλήττει σφοδρά το κύρος της Δικαιοσύνης, πλήττει τη Δημοκρατία και την έννομο τάξη. Η προσαγωγή του κ. Ψωμιάδη σε μια τίμια δίκη, για τις κατηγορίες που του προσάπτονται, ήταν και είναι υπόθεση τιμής για το δικαστικό σώμα και τις διωκτικές αρχές. Κάθε οπισθοχώρηση και καθυστέρηση, κάθε ηθική ήττα, τροφοδοτεί την καχυποψία της πολιτικής κοινωνίας έναντι της δικαστικής εξουσίας, πυλώνα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Σε ποιους θεσμούς μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σήμερα ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός; Η εκτελεστική εξουσία τον ποτίζει απογοητεύσεις, πίκρες, ψεύδη και αιφνιδιασμούς. Η νομοθετική εξουσία έχει μετατραπεί σε άβουλη, εκβιαζόμενη θεραπαινίδα της κυβέρνησης. Αμφότεροι τρέμουν το προσωπικό κόστος, το κατ’ ευφημισμόν πολιτικό. Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, που δεν συναρτά τις πράξεις της με το πολιτικό κόστος και δεν συντηρεί πελατειακές σχέσεις, θα ήταν το τελευταίο αποκούμπι του απογοητευμένου πολίτη. Είναι; Δυστυχώς, κάποιοι δικαστές αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης, φέρονται σαν έμφοβοι υπάλληλοι και όχι σαν υπεύθυνοι δημόσιοι λειτουργοί, σαν ιστορικά πρόσωπα, σαν απόγονοι του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη. Δυστυχώς για την Ελληνική Δημοκρατία, ένας τυχάρπαστος νονός μπορεί να ευτελίζει τους θεσμούς και να γκρεμίζει το αίσθημα δικαίου σε έναν ολόκληρο λαό - σε αυτή την ιστορική στιγμή, της κρίσης, του κλονισμού, της αναταραχής, της ρευστοποίησης, σε αυτή τη στιγμή όταν όλοι έχουν ανάγκη να κρατηθούν από κάπου, να διατηρήσουν σώα τη σπονδυλική στήλη του κράτους δικαίου. Σε αυτή την ιστορική στιγμή, κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί ολιγωρούν, αστοχούν, αδιαφορούν, δειλιάζουν. Είναι σαν να ασελγούν πάνω στο σώμα της λιπόθυμης κοινωνίας, να τσακίζουν τον ηθικό πυρήνα, την τελευταία ελπίδα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου