15/10/11

Ωδή στον Γιώργο Καραγκούνη

Μακάρι να είχαν οι πολιτικές μας γλωσσοκοπάνες ένα γραμμάριο από το φιλότιμο παικτών που σκίζονται ενώ δεν περιμένουν πια μεταγραφή, δεν έχουν ιδιοτελές κίνητρο, όπως ο Καραγκούνης ή ο Κατσουράνης. Και μακάρι η πολιτική μας ελίτ να έμοιαζε στο νυχάκι αυτών των παιδιών που χωρίς εκθαμβωτικό ταλέντο, χωρίς να μιλούν πολύ και να κάνουν μπούγιο (όπως μερικοί μερικοί), ξέρουν να κάνουν αυτό που πρέπει.

Κανείς δεν κατέβηκε να πανηγυρίσει με σημαίες στην Ομόνοια, όπως παλιά. Τη στιγμή όμως που η Εθνική ισοφάριζε, όλοι - νομίζω - αφήσαμε να μας ξεφύγει ένα επιφώνημα πανηγυρισμού. Και όταν ο άχαρος ψηλέας έστελνε, με ένα πλασέ που θα το ζήλευε ο Φαν Μπάστεν, για δεύτερη φορά την μπάλα στα δίχτυα, οι περισσότεροι πρέπει να ένιωσαν ένα τσίμπημα νοσταλγίας για τις ανέμελες ημέρες του 2004, τότε που σκοράριζε ο Χαριστέας και...
 τραγουδούσε ο Ρουβάς. Κι ας ξέρουμε ότι στις ημέρες εκείνες δεν θα ξαναγυρίσουμε, ό,τι κι αν λέει ο Βενιζέλος, αφού τις έχουμε προ πολλού προσπεράσει σε μια τρελή κούρσα «όπισθεν ολοταχώς».


Η Εθνική, για τρίτη συνεχόμενη φορά, στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Υπό άλλες συνθήκες, σε άλλες εποχές θα το γιορτάζαμε.

Αλλά, τώρα τελευταία, να γιορτάζεις για κάτι που έχει σχέση με το ποδόσφαιρο δεν είναι πια «πολιτικά ορθόν». Ολα όσα οι περισσότεροι προτιμούσαν να κάνουν ότι δεν ξέρουν έχουν έρθει με πάταγο στο φως. Τα ακούσαμε σε ηχογραφημένες συνομιλίες, τα διαβάσαμε σε δικογραφίες. Και κανείς δεν μπορεί πια να προσποιείται: το ποδόσφαιρο ήταν η επικράτεια μιας παντοδύναμης μαφίας, ενός υποκόσμου στον οποίο υποκλινόταν και με τον οποίο συναλλασσόταν και όλος ο καλός κόσμος. Το ποδόσφαιρο ήταν ο τέλειος καθρέφτης του ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου - πολύ ταλέντο σπαταλημένο, ένα σύστημα πατόκορφα διεφθαρμένο και μια περατή μεμβράνη να χωρίζει το θεσμικά αποθεούμενο από το ποινικά κολάσιμο.

Να, ένας καλός λόγος να μην τη γιορτάσουμε όπως θα της άξιζε την επιτυχία των παιδιών της Εθνικής. Μα υπάρχει κι άλλος ένας. Σημαντικότερος.

Το ποδόσφαιρο, ιδίως την ώρα των πανηγυρισμών, είναι μια διαδικασία συνεύρεσης με το πλήθος, μια τελετή συλλογικότητας και συναλληλίας. Μια γιορτή του δημόσιου χώρου. Αλλά στην Ελλάδα της κρίσης, ο δημόσιος χώρος συρρικνώνεται μέχρις εξαφανίσεως. Δεν υπάρχει πια, δεν κατοικείται. Αδειος, προσφέρεται σε αγανακτισμένες ομάδες πρώην μικροπρονομιούχων που τον καταλαμβάνουν εκ περιτροπής για να διεκδικήσουν το δίκιο τους εις βάρος όλων των υπολοίπων, με βαθύ μίσος για όλους τους υπολοίπους. Φόρο με τον φόρο, φόβο με τον φόβο, γλιστράμε σε μια μοναχική, αντικοινωνική άμυνα απέναντι στο κακό, δυσαλληλέγγυοι, έτοιμοι να αλληλοσφαχτούμε στη μοιρασιά για τα ιμάτια μιας συλλογικής ήττας.

Δεν είναι καιρός για χαρές - ιδίως αν πρέπει να τις μοιραστούμε από κοινού. Αφού σκέφτομαι ότι αν, ω του θαύματος, η Εθνική το καλοκαίρι στην Ουκρανία επαναλάμβανε τον άθλο της Πορτογαλίας κι έπαιρνε το Κύπελλο, θα ήταν πιθανότερο να την υποδεχθούμε όχι με πλήθη πανηγυρίζοντα, όπως την άλλη φορά, αλλά με μια απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που θα εμπόδιζε το αεροπλάνο της να προσγειωθεί.

Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, θα άξιζε να την πανηγυρίσουμε την επιτυχία των παιδιών της Εθνικής. Οχι με τον ελαφρόμυαλο, υπερφίαλο, υπερπατριωτικό τρόπο του 2004. Αλλά με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης.

Γιατί χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε αυτό το συγκρότημα που δεν υποδύεται ότι έχει το μεγάλο χάρισμα, δεν παίζει σαν να είναι η νέα Βραζιλία αλλά ξέρει να παίρνει αποτελέσματα, ξέρει (σε αντίθεση, φερ' ειπείν, με το Υπουργικό Συμβούλιο του Γιώργου Παπανδρέου) να βάζει το εμείς πάνω από τα εγώ και φέρεται με έναν επαγγελματισμό που δεν χαρακτηρίζει τίποτε άλλο στον δημόσιο βίο. Μακάρι να είχαν οι πολιτικές μας γλωσσοκοπάνες ένα γραμμάριο από το φιλότιμο παικτών που σκίζονται ενώ δεν περιμένουν πια μεταγραφή, δεν έχουν ιδιοτελές κίνητρο, όπως ο Καραγκούνης ή ο Κατσουράνης. Και μακάρι η πολιτική μας ελίτ να έμοιαζε στο νυχάκι αυτών των παιδιών που χωρίς εκθαμβωτικό ταλέντο, χωρίς να μιλούν πολύ και να κάνουν μπούγιο (όπως μερικοί μερικοί), ξέρουν να κάνουν αυτό που πρέπει. Σκεφτείτε: σε μια χώρα που δεν καταφέρνει ούτε καν να διαπραγματευτεί με την τρόικα, η Εθνική του Γιώργου Καραγκούνη ξεπέρασε στην κατάταξη της FIFA, δύο πρωταθλήτριες κόσμου - Γαλλία και Αργεντινή!   Τα Νέα

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου