Αγαπητέ Λάκη,
Πριν αρχίσω, ας ξεπετάξουμε πρώτα τα κλισέ: όχι, η σάτιρα δεν έχει όρια, ναι, ο Αριστοφάνης υπήρξε μέγιστος, όχι το ΕΣΡ δεν νομιμοποιείται, με τίποτα όμως, να βάζει χέρι σε έναν καλλιτέχνη που το μοναδικό του όπλο είναι οι λέξεις. Αλλά σίγουρα δεν περιμένεις εμένα να σου το πω: Αυτό που μας φοβίζει, αυτό χτυπάμε! Αυτό που μας απειλεί, αυτό φιμώνουμε! Ή προσπαθούμε...
Σε είδα στην πρεμιέρα στον Alpha την Τρίτη. Και πρέπει να σου πω ότι, σε μεγάλο βαθμό, ταυτίστηκα μαζί σου. Βλέπεις, Λάκη, είμαι κι εγώ θυμωμένη. Οργισμένη. Το σμπαραλιασμένο νευρικό μου σύστημα έχει το δικό του ΕΣΡ που το λογοκρίνει για να μην ξεσπάσω στους ανθρώπους που αγαπώ. Κι επειδή της ξανθιάς ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει, δεν μπορώ άλλο! Δεν αντέχω να εισπράττω σφαλιάρες χωρίς να τις ανταποδίδω. Μαζί σου λοιπόν, μέχρι εδώ. Η φωνή σου φωνή μου. Η οργή σου οργή μου...
Ομως... Το ξέρεις όσο κι εγώ, πως χωρίς ιστορική μνήμη ένας λαός δεν μαρσάρει. Δεν προχωράει μπροστά. Αν δεν πατάς γερά στο χτες, δεν προχωράς στο αύριο. Αν δεν θεμελιώσεις το παρελθόν, μέλλον δεν χτίζεις. Κι υπάρχει ένα χτες. Υπάρχει ένα παρελθόν. Υπάρχει κάποια κυβέρνηση, πριν απ' αυτήν. Και καλό είναι να το θυμόμαστε πού και πού...
Βγήκαν στη φόρα, φίλε Λάκη, όλα αυτά τα non paper που έστελναν υπουργοί στον Καραμανλή και του βαράγανε τα αλάρμς για την οικονομία. Του λέγανε «βουλιάζουμε, πνιγόμαστε, πρέπει να κάνουμε κάτι». Και τι έκανε ο Καραμανλής; Το απόλυτο τίποτα. Μας κοίταξε στα μάτια και μας είπε το μέγα ιστορικό ψεύδος «έχουμε μια θωρακισμένη οικονομία». Προεκλογικά την έκανε με ελαφρά, μετεκλογικά έκατσε σπιτάκι του. Το 'γραψα και το ξαναγράφω: πήρε την Ελλάδα, τη μετέφερε από Κολιάτσου Παγκράτι, τη χρέωσε διπλή ταρίφα, κλείδωσε το ταξί κι έπεσε σε νάρκη. Χειμερία, θερινή, εαρινή και μια τζούρα από φθινόπωρο.
Ο Παύλος Τσίμας έλεγε στο Mega ότι το μεγάλο οικονομικό έγκλημα έγινε την περίοδο 2007-2009. Το ξέρουμε, Λάκη, εδώ είμαστε, στην ίδια χώρα (λέμε τώρα!) ζούσαμε και ζούμε. Κι αυτή η τάση «περασμένα ξεχασμένα, πάμε παρακάτω» εμένα με ενοχλεί. Γιατί τα περασμένα δεν είναι ξεχασμένα. Τα χρέη τού χτες πληρώνουμε σήμερα. Με τόκο!
Λάκη, το ξέρεις και το ξέρω. Εχουμε μια αντιπολίτευση «εγώ μιλώ στα κύματα κι αυτά μιλούν σε μένα». Ο Σαμαράς κοιτάει να μαζέψει τους βουλευτές του που τάζουν πετραχήλια, κολυμβήθρες κι εξαπτέρυγα. Πρώτα τα χώνει στους απεργούς (καλά αυτό το «να απεργείτε σε μια λωρίδα» δεν υπάρχει!!!) και ύστερα του τρίζει τα δόντια ο κάθε Λυμπερόπουλος και τα μαζεύει πίσω. Ο Τσίπρας χαλασμένο CD «να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει η κυβέρνηση». Η Ακροδεξιά (όπως πολύ σωστά είπες την Τρίτη) νομιμοποιείται από τους «πολιτικώς ορθώς» συναδέλφους μου. Και η Παπαρήγα - εδώ ο κόσμος καίγεται - κάνει εκδήλωση για τον Ζαχαριάδη! Για όνομα, δηλαδή! Που, εδώ που τα λέμε, πέρσι «αποκαταστήσανε» με βαριά καρδιά τον Πλουμπίδη αλλά δεν είδα να στήνουνε πια και τέτοιο πάρτι! Που στην τελική δεν τους βάζεις και στο ίδιο ταγάρι. Πράκτορα τον Ζαχαριάδη δεν τον λες αλλά πήρε κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό του όταν διαχειριζόταν την ηγεσία του ΚΚΕ ως δικτατορίσκος. Ενώ ο Πλουμπίδης, «Ωραίος ως Ελλην», πέθανε όρθιος, μόνος μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους.
Ξεστρατίζω, Λάκη, αλλά το πράττω συνειδητά. Γιατί όλα έχουν να κάνουν με την ιστορική μνήμη. Αυτό που ήμασταν, αυτό που είμαστε, αυτό που θα γίνουμε. Ο κόσμος που θα ζήσει η κόρη σου κι ο γιος μου. Κάποια αφετηρία υπήρχε. Κάποιος αφέτης πυροβόλησε στον αέρα. Κάποιος λαός μακρινών αποστάσεων ίδρωσε και ιδρώνει τη φανέλα.
Θα ήθελα να τα ακούσω αυτά από σένα, φίλε Λάκη. Γιατί το όπλο σου είναι οι λέξεις. Κι αυτό που είπε κάποτε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και το γνωρίζεις και το πράττεις: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος».
Έλενα Ακρίτα- Τα Νέα
Το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους μοιάζει με φθειροκτονία κάποιου που εκτός από ψείρες στο κεφάλι, πάσχει και από δυο τρεις άλλες βαριές ασθένειες...
