Τ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ-Τα Νέα
Το ξέρω πως η εξιχνίαση µιας ληστείας µετά φόνου είναι υπόθεση της αστυνοµίας. Οπως υπόθεση της αστυνοµίας είναι και η σύλληψη των δραστών. Ξέρω επίσης, όπως το ξέρουµε όλοι, πως όσο ευτελέστερο είναι το προϊόν της ληστείας τόσο ειδεχθέστερο γίνεται το έγκληµα. Και η προχθεσινή τραγωδία αυτήν την πτυχή του προβλήµατος αναδεικνύει. Γιατί ο ευτελισµός της ζωής γωνία Ηπείρου και 3ης Σεπτεµβρίου, όπως και λίγο...
Ναι, το ξέρω, είναι µια υπόθεση που πάει πολύ µακριά, στον τρόπο που αναπτύχθηκε η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η αστική Ελλάδα, θέλοντας να απωθήσει κάθε σχέση της µε την ψωροκώσταινα, µετακόµισε στις µεζονέτες των προαστίων. Και άδειασε το Κέντρο για να στέλνει εκεί τα παιδιά της να τα σπάνε για να µην της τα σπάνε. Το κράτησε και για να κάνει σαφάρι µε τα 4Χ4. Είναι µια υπόθεση που έχει να κάνει µε την ανικανότητα της πολιτικής τάξης. Τόσα χρόνια τώρα όσοι λαθροµετανάστες συλλαµβάνονται στα σύνορα προωθούνται στην ανθρώπινη χωµατερή του Κέντρου της Αθήνας. Γιατί εκεί υπάρχει υποτίθεται χώρος, γιατί εκεί µπορούν να συνωστισθούν πενήντα σε δύο δωµάτια, γιατί εκεί οι ευθύνες διαχέονται στο χάος.
Πόσοι είναι; Ούτε ξέρω, υποθέτω πως ούτε εσύ θα ξέρεις. Τι σόι άνθρωποι είναι; Πόσοι απ’ αυτούς γίνονται εγκληµατίες; Πώς θα ξανακερδίσουµε την ζωή σ’ αυτήν την πόλη; Το µέγεθος της καταστροφής δεν µπορούµε να το µετρήσουµε γιατί πνιγόµαστε κάπου ανάµεσα στα γαβγίσµατα των Ελληναράδων και το αριστερό µελό παντός ανθρωπιστικού καιρού.
Φίλε Γιώργο, σε ψήφισα όχι γιατί πίστευα πως εσύ θα λύσεις το πρόβληµα της Αθήνας. Θα ήµουν αφελής. Σε ψήφισα, επειδή δεν είµαι αφελής για να πιστεύω πως το πρόβληµα θα µου το λύσει ο κ. Παπουτσής ή ο οποιοσδήποτε κύριος Παπουτσής. Σε ψήφισα, και φαντάζοµαι δεν είµαι ο µόνος που σε ψήφισα γι’ αυτόν τον λόγο, γιατί πίστευα πως έφερνες το ύφος της ειλικρίνειας σε µια πολιτική ζωή που µοιάζει µε χορό µεταµφιεσµένων. Γι’ αυτό περίµενα να σε ακούσω χθες και προχθές. Περίµενα να σε ακούσω να µιλάς µε τη φωνή του αθηναίου πολίτη που διεκδικεί τη ζωή του στην πόλη του, που φοβάται αλλά δεν έχει γίνει αγριάνθρωπος, που αισθάνεται ανασφαλής αλλά δεν θέλει να γίνει κουµπουροφόρος. Και θα περιµένω ακόµη. Γιατί, φίλε Γιώργο, το ξέρεις κι εσύ πως οι χρυσαυγίτες δεν γεννιούνται. Γίνονται.
Πάντα φιλικά.
Το ξέρω πως η εξιχνίαση µιας ληστείας µετά φόνου είναι υπόθεση της αστυνοµίας. Οπως υπόθεση της αστυνοµίας είναι και η σύλληψη των δραστών. Ξέρω επίσης, όπως το ξέρουµε όλοι, πως όσο ευτελέστερο είναι το προϊόν της ληστείας τόσο ειδεχθέστερο γίνεται το έγκληµα. Και η προχθεσινή τραγωδία αυτήν την πτυχή του προβλήµατος αναδεικνύει. Γιατί ο ευτελισµός της ζωής γωνία Ηπείρου και 3ης Σεπτεµβρίου, όπως και λίγο... παραπάνω στην οδό Τοσίτσα, όπως και λίγο παρακάτω στην Οµόνοια, όπως και λίγο παραπέρα στην οδό Ευριπίδου ή στον Αγιο Παντελεήµονα και στην πλατεία Βικτωρίας, δεν είναι υπόθεση µόνον της αστυνοµίας.
Ναι, το ξέρω, είναι µια υπόθεση που πάει πολύ µακριά, στον τρόπο που αναπτύχθηκε η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η αστική Ελλάδα, θέλοντας να απωθήσει κάθε σχέση της µε την ψωροκώσταινα, µετακόµισε στις µεζονέτες των προαστίων. Και άδειασε το Κέντρο για να στέλνει εκεί τα παιδιά της να τα σπάνε για να µην της τα σπάνε. Το κράτησε και για να κάνει σαφάρι µε τα 4Χ4. Είναι µια υπόθεση που έχει να κάνει µε την ανικανότητα της πολιτικής τάξης. Τόσα χρόνια τώρα όσοι λαθροµετανάστες συλλαµβάνονται στα σύνορα προωθούνται στην ανθρώπινη χωµατερή του Κέντρου της Αθήνας. Γιατί εκεί υπάρχει υποτίθεται χώρος, γιατί εκεί µπορούν να συνωστισθούν πενήντα σε δύο δωµάτια, γιατί εκεί οι ευθύνες διαχέονται στο χάος.
Πόσοι είναι; Ούτε ξέρω, υποθέτω πως ούτε εσύ θα ξέρεις. Τι σόι άνθρωποι είναι; Πόσοι απ’ αυτούς γίνονται εγκληµατίες; Πώς θα ξανακερδίσουµε την ζωή σ’ αυτήν την πόλη; Το µέγεθος της καταστροφής δεν µπορούµε να το µετρήσουµε γιατί πνιγόµαστε κάπου ανάµεσα στα γαβγίσµατα των Ελληναράδων και το αριστερό µελό παντός ανθρωπιστικού καιρού.
Φίλε Γιώργο, σε ψήφισα όχι γιατί πίστευα πως εσύ θα λύσεις το πρόβληµα της Αθήνας. Θα ήµουν αφελής. Σε ψήφισα, επειδή δεν είµαι αφελής για να πιστεύω πως το πρόβληµα θα µου το λύσει ο κ. Παπουτσής ή ο οποιοσδήποτε κύριος Παπουτσής. Σε ψήφισα, και φαντάζοµαι δεν είµαι ο µόνος που σε ψήφισα γι’ αυτόν τον λόγο, γιατί πίστευα πως έφερνες το ύφος της ειλικρίνειας σε µια πολιτική ζωή που µοιάζει µε χορό µεταµφιεσµένων. Γι’ αυτό περίµενα να σε ακούσω χθες και προχθές. Περίµενα να σε ακούσω να µιλάς µε τη φωνή του αθηναίου πολίτη που διεκδικεί τη ζωή του στην πόλη του, που φοβάται αλλά δεν έχει γίνει αγριάνθρωπος, που αισθάνεται ανασφαλής αλλά δεν θέλει να γίνει κουµπουροφόρος. Και θα περιµένω ακόµη. Γιατί, φίλε Γιώργο, το ξέρεις κι εσύ πως οι χρυσαυγίτες δεν γεννιούνται. Γίνονται.
Πάντα φιλικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου