Aλ Παπαχελάς-Καθημερινή
Δεν ξέρω ποιο φαεινό μυαλό είχε την ιδέα του δημοψηφίσματος, αλλά θα πρέπει να επικηρυχθεί ως άκρως επικίνδυνο. Δημοψήφισμα για ποιο πράγμα, με τι όρους και σε ποια χώρα; Το δημοψήφισμα για το αν θέλουμε ένα νέο Mνημόνιο ή όχι θα είχε προφανή κατάληξη. Το πρόβλημα είναι πως δεν...
ψηφίζουν ούτε οι δανειστές μας ούτε αυτοί που καλούνται να μας (ξανα)δώσουν χρήματα για να πληρώνει το ελληνικό κράτος μισθούς και συντάξεις. Ή μήπως θα έπρεπε να κληθούμε να ψηφίσουμε για δραχμή ή ευρώ; Βλέπω ήδη τις απίστευτες σκηνές στα πρωινάδικα και τα τηλεκαφενεία των 8 με πάσης φύσεως «ειδικούς», ιερωμένους και άλλους να σηκώνουν το λάβαρο υπέρ της μικρής, καθαρής και έντιμης Ελλάδος. Απέναντι, οι φωνές της λογικής θα ήταν ως συνήθως λίγες και θα σαρώνονταν από τη νεοελληνική υστερία που μας καταλαμβάνει σε κρίσιμες ώρες.
Τα δημοψηφίσματα απαιτούν ένα σοβαρό εθνικό διάλογο και μεγάλη ωριμότητα και ψυχραιμία. Ούτε το ένα διαθέτουμε ούτε το άλλο. Ξέρω, θα κατηγορηθώ για αντιδημοκρατικότητα και ελιτισμό. Από την άλλη, σκέφτομαι με τρόμο τι θα είχε συμβεί αν τη δεκαετία του 1970 είχαν διενεργηθεί δημοψηφίσματα στην Ελλάδα για τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. Με το κλίμα της εποχής εκείνης, το ΠΑΣΟΚ «στα κάγκελα» και την Aριστερά να κυριαρχεί ιδεολογικά, είναι εξαιρετικά πιθανό να είχαμε ένα μεγάλο, γενναίο, όλο δικό μας ΟΧΙ. Θα νιώθαμε καλά, θα ήμασταν εθνικώς υπερήφανοι, αλλά θα είχαμε κάνει τεράστια ζημιά στον εαυτό μας. Μας αρκεί, άλλωστε, να σκεφθούμε πόσες μεγάλες, ιστορικές αποφάσεις έκαναν ζημιά στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα επειδή ελήφθησαν υπό τον πανικό της πίεσης της κοινής γνώμης: το περίφημο «οίκαδε», τον άκαιρο αντιβρετανικό αγώνα για το Kυπριακό και βεβαίως τον αγώνα για τα Σκόπια, όπου μόνοι μας δεν αφήσαμε κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης και έντιμης νίκης.
Μπροστά μας έχουμε δύσκολες αποφάσεις που απαιτούν απόλυτη γνώση του διεθνούς σκηνικού, των δημοσιονομικών δεδομένων και των αδιανόητων κινδύνων που απορρέουν από τις όποιες αποφάσεις της χώρας. Φτάσαμε στη χρεοκοπία από μια κακώς νοούμενη δημοκρατία, από τον εκβιαστικό φασισμό συνδικαλιστών και ακραίων μειοψηφιών. Τώρα χρειάζεται ρεαλισμός, σύνεση και βεβαίως πολιτική τόλμη. Τα δημοψηφίσματα είναι για τη Δανία ή την Ελβετία, που έχουν προβλήματα πολυτέλειας να λύσουν. Δεν γίναμε ακόμη η Δανία του Νότου και κινδυνεύουμε να γίνουμε η Αίγυπτος της Ευρώπης. Ας σοβαρευθούν, λοιπόν, όσοι παίζουν με τη φωτιά και εξαντλούνται από το υπερβολικό brain storming και ας καθήσουν να κάνουν τη δουλειά τους αντί να ψάχνουν για μαγικές, και απολύτως καταστροφικές, λύσεις.
Δεν ξέρω ποιο φαεινό μυαλό είχε την ιδέα του δημοψηφίσματος, αλλά θα πρέπει να επικηρυχθεί ως άκρως επικίνδυνο. Δημοψήφισμα για ποιο πράγμα, με τι όρους και σε ποια χώρα; Το δημοψήφισμα για το αν θέλουμε ένα νέο Mνημόνιο ή όχι θα είχε προφανή κατάληξη. Το πρόβλημα είναι πως δεν...
ψηφίζουν ούτε οι δανειστές μας ούτε αυτοί που καλούνται να μας (ξανα)δώσουν χρήματα για να πληρώνει το ελληνικό κράτος μισθούς και συντάξεις. Ή μήπως θα έπρεπε να κληθούμε να ψηφίσουμε για δραχμή ή ευρώ; Βλέπω ήδη τις απίστευτες σκηνές στα πρωινάδικα και τα τηλεκαφενεία των 8 με πάσης φύσεως «ειδικούς», ιερωμένους και άλλους να σηκώνουν το λάβαρο υπέρ της μικρής, καθαρής και έντιμης Ελλάδος. Απέναντι, οι φωνές της λογικής θα ήταν ως συνήθως λίγες και θα σαρώνονταν από τη νεοελληνική υστερία που μας καταλαμβάνει σε κρίσιμες ώρες.
Τα δημοψηφίσματα απαιτούν ένα σοβαρό εθνικό διάλογο και μεγάλη ωριμότητα και ψυχραιμία. Ούτε το ένα διαθέτουμε ούτε το άλλο. Ξέρω, θα κατηγορηθώ για αντιδημοκρατικότητα και ελιτισμό. Από την άλλη, σκέφτομαι με τρόμο τι θα είχε συμβεί αν τη δεκαετία του 1970 είχαν διενεργηθεί δημοψηφίσματα στην Ελλάδα για τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. Με το κλίμα της εποχής εκείνης, το ΠΑΣΟΚ «στα κάγκελα» και την Aριστερά να κυριαρχεί ιδεολογικά, είναι εξαιρετικά πιθανό να είχαμε ένα μεγάλο, γενναίο, όλο δικό μας ΟΧΙ. Θα νιώθαμε καλά, θα ήμασταν εθνικώς υπερήφανοι, αλλά θα είχαμε κάνει τεράστια ζημιά στον εαυτό μας. Μας αρκεί, άλλωστε, να σκεφθούμε πόσες μεγάλες, ιστορικές αποφάσεις έκαναν ζημιά στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα επειδή ελήφθησαν υπό τον πανικό της πίεσης της κοινής γνώμης: το περίφημο «οίκαδε», τον άκαιρο αντιβρετανικό αγώνα για το Kυπριακό και βεβαίως τον αγώνα για τα Σκόπια, όπου μόνοι μας δεν αφήσαμε κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης και έντιμης νίκης.
Μπροστά μας έχουμε δύσκολες αποφάσεις που απαιτούν απόλυτη γνώση του διεθνούς σκηνικού, των δημοσιονομικών δεδομένων και των αδιανόητων κινδύνων που απορρέουν από τις όποιες αποφάσεις της χώρας. Φτάσαμε στη χρεοκοπία από μια κακώς νοούμενη δημοκρατία, από τον εκβιαστικό φασισμό συνδικαλιστών και ακραίων μειοψηφιών. Τώρα χρειάζεται ρεαλισμός, σύνεση και βεβαίως πολιτική τόλμη. Τα δημοψηφίσματα είναι για τη Δανία ή την Ελβετία, που έχουν προβλήματα πολυτέλειας να λύσουν. Δεν γίναμε ακόμη η Δανία του Νότου και κινδυνεύουμε να γίνουμε η Αίγυπτος της Ευρώπης. Ας σοβαρευθούν, λοιπόν, όσοι παίζουν με τη φωτιά και εξαντλούνται από το υπερβολικό brain storming και ας καθήσουν να κάνουν τη δουλειά τους αντί να ψάχνουν για μαγικές, και απολύτως καταστροφικές, λύσεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου