Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου -capital.gr
Οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων πολιτών υποδηλώνουν την πραγματικότητα μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να αντέξει στο βάρος της αλήθειας. Η Ελλάδα είναι στην ουσία χρεωκοπημένη. Το βάρος του εξωτερικού της δανεισμού μαζί και με τον εθισμό της κοινωνίας σε ένα δίχως όρια καταναλωτισμό την οδηγεί σε τραγικά αδιέξοδα. Ο λαϊκισμός αγριεύει και οι αντιδράσεις...
ακολουθούν δρόμους που ξεφεύγουν από τα όρια της κοινής λογικής. Ο κόσμος βέβαια αρχίζει να υποφέρει κι εύλογα δυσανασχετεί. Γιατί τώρα που ήρθε ο λογαριασμός δεν είναι κανένας διατεθειμένος, ή και δεν μπορεί, να σηκώσει το σχετικό βάρος. Και οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας δεν είναι σε θέση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Eξηγώντας το πρόβλημα, σκιαγραφώντας προοπτικές, κινητοποιώντας με έμπνευση λαϊκά στρώματα για την πορεία σωτηρίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο αδυνατεί να ξεφύγει από τις συνήθεις επιλογές της ελληνικής δημόσιας γραφειοκρατίας. Και επιμένουν σε ατελέσφορα φορολογικά μέτρα που εξοντώνουν την αγορά και αδυνατούν να μαζέψουν τους πόρους για τους οποίους και θεσπίζονται.
Ο κόσμος έτσι εκτονώνεται είτε μέσω πολιτικών παραγόντων και σχολιαστών που χαϊδεύουν αυτιά κι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους, είτε μέσω μαζικών κινητοποιήσεων που όμως προβάλλουν απαιτήσεις που εφαρμοζόμενες θα οδηγήσουν την χώρα σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα. Είναι γνωστό πως οι εκτιμήσεις για τους κινδύνους του μέλλοντος καταγγέλλονται σαν κινδυνολογικές και αστήρικτες. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι πολύ δύσκολο να προδιαγράψει κάποιος τα όρια της πραγματικότητας. Όλα λογίζονται σαν υποβολιμαία και κατευθυνόμενα που στοχεύουν δήθεν στην υπονόμευση της καλοπέρασης του λαού. Υπάρχει λοιπόν σηκωμένος ένας αδιαπέραστος τοίχος που εμποδίζει την ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον. Κάθε εκτίμηση που ξεφεύγει από τα θέσφατα του λαϊκισμού καταγγέλλεται σαν ύποπτη. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται ώστε να ταιριάζει με τις βλέψεις των λαϊκιστών και τις προσδοκίες των αγανακτισμένων πολιτών. Η όποια αρνητική κατάληξη εκτιμάται πως είναι αποτέλεσμα σκόπιμων μεθοδεύσεων για την καταστροφή της χώρας. Τα όρια της λογικής στενεύουν επικίνδυνα για την ρεαλιστική θεώρηση των μελλοντικών δυνατοτήτων και προοπτικών του τόπου. Τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δυσάρεστα.
Το κυρίαρχο σύνθημα των μαζώξεων στις πλατείες της χώρας είναι «Πάρτε το Μνημόνιο και Φύγετ’ από ‘δω». Αυτή η πρόταση δεν βρίσκεται και πολύ μακριά από τις επιδιώξεις των σκληρότερων μηχανισμών της Ευρώπης που βλέπουν με εξαιρετικά καχύποπτο βλέμμα την όποια κίνηση διάσωσης των οικονομιών του Νότου. Οι συντηρητικοί εκλογείς στις χώρες του Βορρά αυτό ακριβώς θα ήθελαν να δουν πραγματοποιούμενο. Τον απεγκλωβισμό δηλ της εύπορης Βόρειας Ευρώπης από την υποχρέωση στήριξης των οικονομικά αδύναμων αλλά και συνάμα υπερχρεωμένων κοινωνιών του Νότου. Να ξεδιαλύνουμε επίσης με την ευκαιρία και κάποιους μύθους που κυκλοφορούν.
Είναι τελείως ανακριβές πως οι καταναλωτικές δαπάνες του Νότου συντηρούν τις μεγάλες βιομηχανίες του Βορρά. Το σύνολο των Γερμανικών εξαγωγών σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία δεν ξεπερνά το 6%. Η Ελλάδα από μόνη της εισάγει κάτι λιγότερο από το 0,7% των Γερμανικών εξαγωγών. Δεν στέκει λοιπόν σε τεστ λογικής αυτός ο ισχυρισμός. Δεν ισχύει επίσης η εκτίμηση πως η κατάρρευση της Ελλάδας θα οδηγήσει σε αδιέξοδα πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες. Αυτό πιθανότατα θα είχε μεγαλύτερη βάση αν κάτι τέτοιο είχε γίνει στο ξεκίνημα της ελληνικής κρίσης. Στο ενδιάμεσο διάστημα οι μεγάλες Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες έχουν ξεφορτώσει τα περισσότερα από τα ελληνικά τοξικά ομόλογα που είχαν στα θησαυροφυλάκια τους. Και τα έχουν εναποθέσει στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Που ευκολότερα μπορεί να απορροφήσει τον όποιο σχετικό κλυδωνισμό. Ζήτημα λοιπόν κατάρρευσης ευρωπαϊκών τραπεζών και συνακόλουθα των οικονομιών τους δεν υπάρχει.
Το σύνθημα λοιπόν «πάρτε το μνημόνιο και φευγάτε» μπορεί να γίνει δεκτό. Μαζί όμως με την τρόικα, φεύγοντας, θα σταματήσουν προφανέστατα και οι εκταμιεύσεις των χρημάτων των δανειστών μας. Η χώρα μας ακόμα συντηρεί πρωτογενή ελλείμματα. Δηλ. ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από όσα εισπράττουμε. Και τα παραπάνω αυτά χρήματα, που δεν πηγαίνουν σε εξυπηρέτηση των εξωτερικών μας χρεών, τα εξασφαλίζουμε από τον δανεισμό. Με άλλα λόγια, φεύγοντας οι δανειστές απομακρύνονται και οι παραπάνω πόροι που ήσαν απαραίτητοι για την επιβίωσή μας. Πως θα αντικατασταθούν;
Προφανέστατα, η πρόταση θα είναι να εξασφαλισθούν με στάση πληρωμών. Δηλ. να σταματήσουμε να εξοφλούμε αυτά που χρωστάμε. Όμως τότε θα είναι απόλυτα αδύνατη η όποια συνεννόησή μας για καινούργιο δανεισμό. Είναι προφανές πως με τα διαθέσιμα χρήματα θα πρέπει να καλύψουμε τις βασικές μας κατ’ αρχήν ανάγκες. Δηλ. εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων και τροφίμων. Και στη συνέχεια πληρωμές μισθών και συντάξεων. Για όλα αυτά τα χρήματα που εισπράττουμε δεν φθάνουν. Και υπάρχουν και τα έξοδα λειτουργίας του κράτους. Υπάρχουν κι άλλα έξοδα πέραν των μισθών και των συντάξεων (λ.χ. ηλεκτρικό, θέρμανση, κίνηση μέσων μεταφοράς, τηλέφωνα και φροντίδα ασθενών, παιδιών και ηλικιωμένων, εποπτικά μέσα στα σχολεία κα). Τι θα γίνει για όλα αυτά;
Μοναδική λύση θα είναι η έξοδος από το ευρώ, ώστε να μπορούν να τυπωθούν χρήματα. Και για να σταματήσει η έξοδος καταθέσεων στο εξωτερικό θα είναι ανάγκη να απαγορευθεί ή ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Αυτό όμως παραβιάζει την Συνθήκη της Ρώμης. Και πιθανότατα μας οδηγεί κι εκτός ΕΕ. Τα συνεπακόλουθα δεν χρειάζεται να τα εξηγήσω. Αν κάποιοι θεωρούν τα παραπάνω κινδυνολογίες δεν έχει παρά να περιγράψει τις διαθέσιμες εναλλακτικές κινήσεις. Ώστε όλοι να καταλάβουμε πως τα συνθήματα είναι δωρεάν. Κάποια στιγμή όμως θα χρειασθεί όλοι μας να βάλουμε το πορτοφόλι μας εκεί που είναι το στόμα μας.
ΥΓ: Με προβληματίζουν σοβαρά οι αντιλήψεις που κυκλοφορούν πως όσοι ανεξαιρέτως μετείχαν στη δημόσια ζωή της χώρας ευθύνονται για την τραγική οικονομική μας κατάσταση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις απόψεις που υποστήριζαν, τις θέσεις που προωθούσαν και τις πολιτικές για τις οποίες αγωνίσθηκαν. Έχουν όλοι ευθύνη, υποστηρίζουν πολλοί, για την κατάντια της χώρας. Ακόμα κι όταν προειδοποιούσαν για την επερχόμενη κατάρρευση και πάλευαν για μια δυναμική πολιτική αφύπνιση και υφίσταντο τα πάνδεινα από επιθέσεις και λασπολογίες είναι συνυπεύθυνοι, σύμφωνα με πολύ κόσμο, για τα αδιέξοδα που καταλήξαμε και για τα οποία σχεδόν μονότονα προειδοποιούσαν!
Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Στα πλαίσια του δημοκρατικού συστήματος το μόνο μέσον που έχει στη διάθεσή του κάποιος που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο είναι η δύναμη της πειθούς. Όταν αυτή πνίγεται από τον λαϊκισμό και την εύκολη υποσχεσιολογία των συνεχών και άκοπων παροχών, οι διέξοδοι πλέον ασφυκτικά στενεύουν. Εγώ επέλεξα ακόμη και την παραίτηση από την πολιτική, μιλώντας για καρχαρίες που είχαν πλέον κυριεύσει την δημόσια ζωή της χώρας και για την διαφθορά που είχε πλημμυρίσει σχεδόν τα πάντα. Είχα την ελπίδα πως η κίνησή μου αυτή κάποιους θα μπορούσε να αφυπνίσει. Ώστε να γίνει συνείδηση το αδιέξοδο που πλησίαζε. Μάταιος κόπος. Οι ίδιοι «ευαίσθητοι» λαϊκιστές συνέχισαν να διοικούν τα κόμματα εξουσίας και να κερδίζουν εκλογές.
Και σήμερα όλοι εκείνοι που μας κατηγορούσαν τότε σαν «κοινωνικά ανευαίσθητους» νεοφιλελεύθερους – επειδή δεν υποσχόμασταν παροχές από δανεικά – τώρα και πάλι εμφανίζονται σαν κατήγοροι των πάντων. Προσθέτοντας μάλιστα και την θρασύτατη ανακρίβεια πως η οικονομική κατάρρευση της χώρας προήλθε από τις …νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυβερνήσεων (!). Ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους. Ο κρατισμός μας οδήγησε στα σημερινά χάλια. Κι ο κρατισμός (φορολογία και εμμονή σε μεγάλο δημόσιο τομέα) τελικά oριστικά θα μας καταστρέψει.
Οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων πολιτών υποδηλώνουν την πραγματικότητα μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να αντέξει στο βάρος της αλήθειας. Η Ελλάδα είναι στην ουσία χρεωκοπημένη. Το βάρος του εξωτερικού της δανεισμού μαζί και με τον εθισμό της κοινωνίας σε ένα δίχως όρια καταναλωτισμό την οδηγεί σε τραγικά αδιέξοδα. Ο λαϊκισμός αγριεύει και οι αντιδράσεις...ακολουθούν δρόμους που ξεφεύγουν από τα όρια της κοινής λογικής. Ο κόσμος βέβαια αρχίζει να υποφέρει κι εύλογα δυσανασχετεί. Γιατί τώρα που ήρθε ο λογαριασμός δεν είναι κανένας διατεθειμένος, ή και δεν μπορεί, να σηκώσει το σχετικό βάρος. Και οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας δεν είναι σε θέση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Eξηγώντας το πρόβλημα, σκιαγραφώντας προοπτικές, κινητοποιώντας με έμπνευση λαϊκά στρώματα για την πορεία σωτηρίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο αδυνατεί να ξεφύγει από τις συνήθεις επιλογές της ελληνικής δημόσιας γραφειοκρατίας. Και επιμένουν σε ατελέσφορα φορολογικά μέτρα που εξοντώνουν την αγορά και αδυνατούν να μαζέψουν τους πόρους για τους οποίους και θεσπίζονται.
Ο κόσμος έτσι εκτονώνεται είτε μέσω πολιτικών παραγόντων και σχολιαστών που χαϊδεύουν αυτιά κι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους, είτε μέσω μαζικών κινητοποιήσεων που όμως προβάλλουν απαιτήσεις που εφαρμοζόμενες θα οδηγήσουν την χώρα σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα. Είναι γνωστό πως οι εκτιμήσεις για τους κινδύνους του μέλλοντος καταγγέλλονται σαν κινδυνολογικές και αστήρικτες. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι πολύ δύσκολο να προδιαγράψει κάποιος τα όρια της πραγματικότητας. Όλα λογίζονται σαν υποβολιμαία και κατευθυνόμενα που στοχεύουν δήθεν στην υπονόμευση της καλοπέρασης του λαού. Υπάρχει λοιπόν σηκωμένος ένας αδιαπέραστος τοίχος που εμποδίζει την ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον. Κάθε εκτίμηση που ξεφεύγει από τα θέσφατα του λαϊκισμού καταγγέλλεται σαν ύποπτη. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται ώστε να ταιριάζει με τις βλέψεις των λαϊκιστών και τις προσδοκίες των αγανακτισμένων πολιτών. Η όποια αρνητική κατάληξη εκτιμάται πως είναι αποτέλεσμα σκόπιμων μεθοδεύσεων για την καταστροφή της χώρας. Τα όρια της λογικής στενεύουν επικίνδυνα για την ρεαλιστική θεώρηση των μελλοντικών δυνατοτήτων και προοπτικών του τόπου. Τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δυσάρεστα.
Το κυρίαρχο σύνθημα των μαζώξεων στις πλατείες της χώρας είναι «Πάρτε το Μνημόνιο και Φύγετ’ από ‘δω». Αυτή η πρόταση δεν βρίσκεται και πολύ μακριά από τις επιδιώξεις των σκληρότερων μηχανισμών της Ευρώπης που βλέπουν με εξαιρετικά καχύποπτο βλέμμα την όποια κίνηση διάσωσης των οικονομιών του Νότου. Οι συντηρητικοί εκλογείς στις χώρες του Βορρά αυτό ακριβώς θα ήθελαν να δουν πραγματοποιούμενο. Τον απεγκλωβισμό δηλ της εύπορης Βόρειας Ευρώπης από την υποχρέωση στήριξης των οικονομικά αδύναμων αλλά και συνάμα υπερχρεωμένων κοινωνιών του Νότου. Να ξεδιαλύνουμε επίσης με την ευκαιρία και κάποιους μύθους που κυκλοφορούν.
Είναι τελείως ανακριβές πως οι καταναλωτικές δαπάνες του Νότου συντηρούν τις μεγάλες βιομηχανίες του Βορρά. Το σύνολο των Γερμανικών εξαγωγών σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία δεν ξεπερνά το 6%. Η Ελλάδα από μόνη της εισάγει κάτι λιγότερο από το 0,7% των Γερμανικών εξαγωγών. Δεν στέκει λοιπόν σε τεστ λογικής αυτός ο ισχυρισμός. Δεν ισχύει επίσης η εκτίμηση πως η κατάρρευση της Ελλάδας θα οδηγήσει σε αδιέξοδα πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες. Αυτό πιθανότατα θα είχε μεγαλύτερη βάση αν κάτι τέτοιο είχε γίνει στο ξεκίνημα της ελληνικής κρίσης. Στο ενδιάμεσο διάστημα οι μεγάλες Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες έχουν ξεφορτώσει τα περισσότερα από τα ελληνικά τοξικά ομόλογα που είχαν στα θησαυροφυλάκια τους. Και τα έχουν εναποθέσει στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Που ευκολότερα μπορεί να απορροφήσει τον όποιο σχετικό κλυδωνισμό. Ζήτημα λοιπόν κατάρρευσης ευρωπαϊκών τραπεζών και συνακόλουθα των οικονομιών τους δεν υπάρχει.
Το σύνθημα λοιπόν «πάρτε το μνημόνιο και φευγάτε» μπορεί να γίνει δεκτό. Μαζί όμως με την τρόικα, φεύγοντας, θα σταματήσουν προφανέστατα και οι εκταμιεύσεις των χρημάτων των δανειστών μας. Η χώρα μας ακόμα συντηρεί πρωτογενή ελλείμματα. Δηλ. ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από όσα εισπράττουμε. Και τα παραπάνω αυτά χρήματα, που δεν πηγαίνουν σε εξυπηρέτηση των εξωτερικών μας χρεών, τα εξασφαλίζουμε από τον δανεισμό. Με άλλα λόγια, φεύγοντας οι δανειστές απομακρύνονται και οι παραπάνω πόροι που ήσαν απαραίτητοι για την επιβίωσή μας. Πως θα αντικατασταθούν;
Προφανέστατα, η πρόταση θα είναι να εξασφαλισθούν με στάση πληρωμών. Δηλ. να σταματήσουμε να εξοφλούμε αυτά που χρωστάμε. Όμως τότε θα είναι απόλυτα αδύνατη η όποια συνεννόησή μας για καινούργιο δανεισμό. Είναι προφανές πως με τα διαθέσιμα χρήματα θα πρέπει να καλύψουμε τις βασικές μας κατ’ αρχήν ανάγκες. Δηλ. εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων και τροφίμων. Και στη συνέχεια πληρωμές μισθών και συντάξεων. Για όλα αυτά τα χρήματα που εισπράττουμε δεν φθάνουν. Και υπάρχουν και τα έξοδα λειτουργίας του κράτους. Υπάρχουν κι άλλα έξοδα πέραν των μισθών και των συντάξεων (λ.χ. ηλεκτρικό, θέρμανση, κίνηση μέσων μεταφοράς, τηλέφωνα και φροντίδα ασθενών, παιδιών και ηλικιωμένων, εποπτικά μέσα στα σχολεία κα). Τι θα γίνει για όλα αυτά;
Μοναδική λύση θα είναι η έξοδος από το ευρώ, ώστε να μπορούν να τυπωθούν χρήματα. Και για να σταματήσει η έξοδος καταθέσεων στο εξωτερικό θα είναι ανάγκη να απαγορευθεί ή ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Αυτό όμως παραβιάζει την Συνθήκη της Ρώμης. Και πιθανότατα μας οδηγεί κι εκτός ΕΕ. Τα συνεπακόλουθα δεν χρειάζεται να τα εξηγήσω. Αν κάποιοι θεωρούν τα παραπάνω κινδυνολογίες δεν έχει παρά να περιγράψει τις διαθέσιμες εναλλακτικές κινήσεις. Ώστε όλοι να καταλάβουμε πως τα συνθήματα είναι δωρεάν. Κάποια στιγμή όμως θα χρειασθεί όλοι μας να βάλουμε το πορτοφόλι μας εκεί που είναι το στόμα μας.
ΥΓ: Με προβληματίζουν σοβαρά οι αντιλήψεις που κυκλοφορούν πως όσοι ανεξαιρέτως μετείχαν στη δημόσια ζωή της χώρας ευθύνονται για την τραγική οικονομική μας κατάσταση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις απόψεις που υποστήριζαν, τις θέσεις που προωθούσαν και τις πολιτικές για τις οποίες αγωνίσθηκαν. Έχουν όλοι ευθύνη, υποστηρίζουν πολλοί, για την κατάντια της χώρας. Ακόμα κι όταν προειδοποιούσαν για την επερχόμενη κατάρρευση και πάλευαν για μια δυναμική πολιτική αφύπνιση και υφίσταντο τα πάνδεινα από επιθέσεις και λασπολογίες είναι συνυπεύθυνοι, σύμφωνα με πολύ κόσμο, για τα αδιέξοδα που καταλήξαμε και για τα οποία σχεδόν μονότονα προειδοποιούσαν!
Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Στα πλαίσια του δημοκρατικού συστήματος το μόνο μέσον που έχει στη διάθεσή του κάποιος που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο είναι η δύναμη της πειθούς. Όταν αυτή πνίγεται από τον λαϊκισμό και την εύκολη υποσχεσιολογία των συνεχών και άκοπων παροχών, οι διέξοδοι πλέον ασφυκτικά στενεύουν. Εγώ επέλεξα ακόμη και την παραίτηση από την πολιτική, μιλώντας για καρχαρίες που είχαν πλέον κυριεύσει την δημόσια ζωή της χώρας και για την διαφθορά που είχε πλημμυρίσει σχεδόν τα πάντα. Είχα την ελπίδα πως η κίνησή μου αυτή κάποιους θα μπορούσε να αφυπνίσει. Ώστε να γίνει συνείδηση το αδιέξοδο που πλησίαζε. Μάταιος κόπος. Οι ίδιοι «ευαίσθητοι» λαϊκιστές συνέχισαν να διοικούν τα κόμματα εξουσίας και να κερδίζουν εκλογές.
Και σήμερα όλοι εκείνοι που μας κατηγορούσαν τότε σαν «κοινωνικά ανευαίσθητους» νεοφιλελεύθερους – επειδή δεν υποσχόμασταν παροχές από δανεικά – τώρα και πάλι εμφανίζονται σαν κατήγοροι των πάντων. Προσθέτοντας μάλιστα και την θρασύτατη ανακρίβεια πως η οικονομική κατάρρευση της χώρας προήλθε από τις …νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυβερνήσεων (!). Ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους. Ο κρατισμός μας οδήγησε στα σημερινά χάλια. Κι ο κρατισμός (φορολογία και εμμονή σε μεγάλο δημόσιο τομέα) τελικά oριστικά θα μας καταστρέψει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου