Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος-Έθνος
Κάτι που ποτέ δεν έμαθαν οι πολιτικοί μας και ποτέ δεν τους αναγκάσαμε να το μάθουν είναι πως η πολιτική δεν είναι ανάπτυξη αφηρημένων θεωριών και ευχολόγιων, αλλά πράξεις που στοχεύουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο πως ποτέ ως τώρα ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε έναν σοβαρό απολογισμό των πεπραγμένων της και ποτέ τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν αισθάνθηκαν την υποχρέωση να αιτιολογήσουν τις θέσεις τους.
Αυτό ακριβώς βιώνουμε και τώρα. Μας λένε τι θέλουν, αλλά...
θεωρούν περιττό να μας πουν γιατί το θέλουν ή ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αυτού που θέλουν. Και η εξήγηση της συμπεριφοράς αυτής είναι εύλογη. Οι κυβερνώντες κρύβουν έτσι την αποτυχία τους και οι αντιπολιτευόμενοι τα αδιέξοδα των προτάσεών τους. Κι εμείς διαλέγουμε ό,τι μας βολεύει. Ή ό,τι μας ακούγεται καλύτερα.
Αξιώνει η κυβέρνηση νέες θυσίες, ακόμη και από τους οικονομικά ανίσχυρους, για ν' αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Με το ίδιο επιχείρημα, όμως, υπογράφτηκε πριν από έναν χρόνο το μνημόνιο. Δεν θα έπρεπε κάποιος από την κυβέρνηση να μας εξηγήσει τι έφταιξε και τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν και να αιτιολογήσει για ποιο λόγο τώρα θα πάνε καλύτερα;
Προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση το πρόγραμμά της ως τη μοναδική λύση εξόδου από την κρίση. Διατείνεται μάλιστα ότι όλα είναι μετρημένα και κοστολογημένα. Αλλά φυσικά λέει ψέματα. Δεν λέει, για παράδειγμα, πόσο θα στοιχίσουν οι φορολογικές ελαφρύνσεις που προτείνει. Δεν λέει ούτε και πόσα θ' αποδώσουν και αν μ' αυτά θα υπερκαλυφθούν και όσα οι φορολογικές επιβαρύνσεις της κυβέρνησης προβλέπεται ν' αποφέρουν. Δεν λέει ούτε καν τι θα κάνουμε αν οι δανειστές δεν δεχτούν τις ιδέες της.
Λέει ο Τσίπρας ό,τι του κατέβει. Από το να φύγει ο Παπανδρέου μέχρι να προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση. Και φυσικά για το «μετά», το τι θα κάνουμε έτσι και υιοθετηθεί η μία ή η άλλη «ιδέα» του, δεν λέει λέξη. Οπως δεν λέει η Παπαρήγα πώς φαντάζεται την αναβίωση του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος από τη χώρα μας.
Δυστυχώς ακόμη και τώρα οι πολιτικοί μας επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι οφείλουν να μιλάνε σοβαρά και υπεύθυνα. Ή -το χειρότερο- δεν μπορούν να το κάνουν.
Κάτι που ποτέ δεν έμαθαν οι πολιτικοί μας και ποτέ δεν τους αναγκάσαμε να το μάθουν είναι πως η πολιτική δεν είναι ανάπτυξη αφηρημένων θεωριών και ευχολόγιων, αλλά πράξεις που στοχεύουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο πως ποτέ ως τώρα ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε έναν σοβαρό απολογισμό των πεπραγμένων της και ποτέ τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν αισθάνθηκαν την υποχρέωση να αιτιολογήσουν τις θέσεις τους.
Αυτό ακριβώς βιώνουμε και τώρα. Μας λένε τι θέλουν, αλλά...
θεωρούν περιττό να μας πουν γιατί το θέλουν ή ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αυτού που θέλουν. Και η εξήγηση της συμπεριφοράς αυτής είναι εύλογη. Οι κυβερνώντες κρύβουν έτσι την αποτυχία τους και οι αντιπολιτευόμενοι τα αδιέξοδα των προτάσεών τους. Κι εμείς διαλέγουμε ό,τι μας βολεύει. Ή ό,τι μας ακούγεται καλύτερα.
Αξιώνει η κυβέρνηση νέες θυσίες, ακόμη και από τους οικονομικά ανίσχυρους, για ν' αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Με το ίδιο επιχείρημα, όμως, υπογράφτηκε πριν από έναν χρόνο το μνημόνιο. Δεν θα έπρεπε κάποιος από την κυβέρνηση να μας εξηγήσει τι έφταιξε και τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν και να αιτιολογήσει για ποιο λόγο τώρα θα πάνε καλύτερα;
Προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση το πρόγραμμά της ως τη μοναδική λύση εξόδου από την κρίση. Διατείνεται μάλιστα ότι όλα είναι μετρημένα και κοστολογημένα. Αλλά φυσικά λέει ψέματα. Δεν λέει, για παράδειγμα, πόσο θα στοιχίσουν οι φορολογικές ελαφρύνσεις που προτείνει. Δεν λέει ούτε και πόσα θ' αποδώσουν και αν μ' αυτά θα υπερκαλυφθούν και όσα οι φορολογικές επιβαρύνσεις της κυβέρνησης προβλέπεται ν' αποφέρουν. Δεν λέει ούτε καν τι θα κάνουμε αν οι δανειστές δεν δεχτούν τις ιδέες της.
Λέει ο Τσίπρας ό,τι του κατέβει. Από το να φύγει ο Παπανδρέου μέχρι να προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση. Και φυσικά για το «μετά», το τι θα κάνουμε έτσι και υιοθετηθεί η μία ή η άλλη «ιδέα» του, δεν λέει λέξη. Οπως δεν λέει η Παπαρήγα πώς φαντάζεται την αναβίωση του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος από τη χώρα μας.
Δυστυχώς ακόμη και τώρα οι πολιτικοί μας επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι οφείλουν να μιλάνε σοβαρά και υπεύθυνα. Ή -το χειρότερο- δεν μπορούν να το κάνουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου