Γ.Πρετεντέρης-Τα Νέα
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ. Χειρονοµούν. Φωνάζουν. Αλλά έως εκεί.Η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί άβουλη και άπραγη τον Καντάφι, µε τους γιους και τους µισθοφόρους του, να σφάζει τον λαό της Λιβύης.
ΔΕΚΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ κυβερνήσεις και αµέτρητοι ανεπίληπτοι πολιτικοί µπορεί να µη σηκώνουν µύγα στο σπαθί τους αν ανοίξει καµιά µύτη στην εκλογική τους περιφέρεια αλλά δεν νιώθουν κανένα βάρος στη συνείδησηόταν παρακολουθούν αιµατοχυσίες στις ειδήσεις. Αρκεί να...
συµβαίνουν αλλού... Στη Ρουάντα. Στο Κονγκό. Στο Νταρφούρ. Τώρα στη Λιβύη. Μακριά µας, η αιµατοχυσία µετατρέπεται σε θέαµα.
ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ που ο Καντάφι εκτός από παρανοϊκός ήταν και φίλος µας. Εστηνε το τσαντίρι του έξω από τα µέγαρα του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι. Μοίραζε χορηγίεςστο LSE και σε µερικά ακόµη λαµπρά πανεπιστήµια. Είχε νταραβέρια µε τους Παπανδρέου. Φιλοξενούσε τον Μπλερκαι την Κοντολίζα. Βράβευε τον Ερντογάν.
ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ που η«διεθνής κοινότητα»είχε φτάσει να θεωρεί την οικογενειακή κλεπτοκρατία της Λιβύης περίπου σαν φυσιολογικό καθεστώς – µε το αζηµίωτο, εννοείται... Πώς να σηκώσουν τώρα χέρι πάνω στον Καντάφι και τη φαµίλια του;
ΓΙ’ ΑΥΤΟ αναλώνονται σε διαβουλεύσεις τη στιγµή που το αίµα ρέει. Γι’ αυτό σέρνουν τα πόδιατους. Γι’ αυτό εξαντλούντην αγανάκτηση σε ποµπώδεις καταδίκες.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ µόνο οι κυβερνήσεις δέσµιες πολιτικών υπολογισµών και διπλωµατικών σκοπιµοτήτων. Είναι και η επιλεκτική ευαισθησία των υπολοίπων.
ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ οι άδολες ψυχές που σε πρώτη ευκαιρία κατεβαίνουν στους δρόµους να διαµαρτυρηθούν εναντίον της Αµερικής για το Ιράκ ή εναντίον τουΙσραήλ για τη Γάζα; Τι έγιναν εκείνοι που σκίζουν ταρούχα τους γιατα δικαιώµατα της «17 Νοέµβρη» ή των «Πυρήνων της Φωτιάς»;
ΚΑΙ ΠΟΥ εξαφανίστηκαν οι ασυµβίβαστοι υπερασπιστές των µεταναστών; Προφανώς εξεγείρονται για την αξιοπρέπεια των Αφρικανών όταν αυτοί διαµένουν στην «Υπατία» αλλά δεν έχουν κανένα πρόβληµα αν οι Αφρικανοί σφάζονται στις χώρες τους.
ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ, όµως. Είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονταν τον Μιλόσεβιτς όταν έσφαζε Βόσνιους στη Σρεµπρένιτσα και Αλβανούς στο Κόσοβο. Είναι οι ίδιοι που σιωπούσαν όταν ο Σαντάµ καθάριζε τους Κούρδους. ∆ιότι του αίµατος προέχει το φρόνηµα του δολοφόνου: αν είναι «αντι-ιµπεριαλιστής», το αίµα µετράει λιγότερο.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στη Λιβύη.Θέλω να ελπίζω ότι η αιµατοχυσία θα σταµατήσει άµεσα κι ότι ο Καντάφι µε τους αληταράδες γιους του θα βρουν δίκαιη τιµωρία. Ούτως ή άλλως, όµως, η «διεθνής κοινότητα» αποδεικνύεται άλλη µία φορά κατώτερη των περιστάσεων και ανάξια των απαιτήσεων. Και η ντροπή, θα έλεγε ο Σαίξπηρ, είναι σαν το αίµα: δεν φεύγει µε τίποτα...
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ. Χειρονοµούν. Φωνάζουν. Αλλά έως εκεί.Η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί άβουλη και άπραγη τον Καντάφι, µε τους γιους και τους µισθοφόρους του, να σφάζει τον λαό της Λιβύης.
ΔΕΚΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ κυβερνήσεις και αµέτρητοι ανεπίληπτοι πολιτικοί µπορεί να µη σηκώνουν µύγα στο σπαθί τους αν ανοίξει καµιά µύτη στην εκλογική τους περιφέρεια αλλά δεν νιώθουν κανένα βάρος στη συνείδησηόταν παρακολουθούν αιµατοχυσίες στις ειδήσεις. Αρκεί να...
συµβαίνουν αλλού... Στη Ρουάντα. Στο Κονγκό. Στο Νταρφούρ. Τώρα στη Λιβύη. Μακριά µας, η αιµατοχυσία µετατρέπεται σε θέαµα.
ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ που ο Καντάφι εκτός από παρανοϊκός ήταν και φίλος µας. Εστηνε το τσαντίρι του έξω από τα µέγαρα του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι. Μοίραζε χορηγίεςστο LSE και σε µερικά ακόµη λαµπρά πανεπιστήµια. Είχε νταραβέρια µε τους Παπανδρέου. Φιλοξενούσε τον Μπλερκαι την Κοντολίζα. Βράβευε τον Ερντογάν.
ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ που η«διεθνής κοινότητα»είχε φτάσει να θεωρεί την οικογενειακή κλεπτοκρατία της Λιβύης περίπου σαν φυσιολογικό καθεστώς – µε το αζηµίωτο, εννοείται... Πώς να σηκώσουν τώρα χέρι πάνω στον Καντάφι και τη φαµίλια του;
ΓΙ’ ΑΥΤΟ αναλώνονται σε διαβουλεύσεις τη στιγµή που το αίµα ρέει. Γι’ αυτό σέρνουν τα πόδιατους. Γι’ αυτό εξαντλούντην αγανάκτηση σε ποµπώδεις καταδίκες.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ µόνο οι κυβερνήσεις δέσµιες πολιτικών υπολογισµών και διπλωµατικών σκοπιµοτήτων. Είναι και η επιλεκτική ευαισθησία των υπολοίπων.
ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ οι άδολες ψυχές που σε πρώτη ευκαιρία κατεβαίνουν στους δρόµους να διαµαρτυρηθούν εναντίον της Αµερικής για το Ιράκ ή εναντίον τουΙσραήλ για τη Γάζα; Τι έγιναν εκείνοι που σκίζουν ταρούχα τους γιατα δικαιώµατα της «17 Νοέµβρη» ή των «Πυρήνων της Φωτιάς»;
ΚΑΙ ΠΟΥ εξαφανίστηκαν οι ασυµβίβαστοι υπερασπιστές των µεταναστών; Προφανώς εξεγείρονται για την αξιοπρέπεια των Αφρικανών όταν αυτοί διαµένουν στην «Υπατία» αλλά δεν έχουν κανένα πρόβληµα αν οι Αφρικανοί σφάζονται στις χώρες τους.
ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ, όµως. Είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονταν τον Μιλόσεβιτς όταν έσφαζε Βόσνιους στη Σρεµπρένιτσα και Αλβανούς στο Κόσοβο. Είναι οι ίδιοι που σιωπούσαν όταν ο Σαντάµ καθάριζε τους Κούρδους. ∆ιότι του αίµατος προέχει το φρόνηµα του δολοφόνου: αν είναι «αντι-ιµπεριαλιστής», το αίµα µετράει λιγότερο.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στη Λιβύη.Θέλω να ελπίζω ότι η αιµατοχυσία θα σταµατήσει άµεσα κι ότι ο Καντάφι µε τους αληταράδες γιους του θα βρουν δίκαιη τιµωρία. Ούτως ή άλλως, όµως, η «διεθνής κοινότητα» αποδεικνύεται άλλη µία φορά κατώτερη των περιστάσεων και ανάξια των απαιτήσεων. Και η ντροπή, θα έλεγε ο Σαίξπηρ, είναι σαν το αίµα: δεν φεύγει µε τίποτα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου