Ο Καμίνης και το καμίνι της πολιτικής

Α.Παπαχελάς-Καθημερινή

Ενα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας σήμερα είναι το γεγονός ότι οι σοβαροί άνθρωποι που είναι καταξιωμένοι στη δουλειά τους δεν θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Σε αυτό δεν βοηθάει ούτε η συντεχνία των επαγγελματιών πολιτικών ούτε, όμως, και το δημοσιογραφικό σύστημα της χώρας. Κάθε ενδιαφέρων άνθρωπος που δεν ...
ανήκει σε κομματικούς μηχανισμούς ή δεν είναι εκλεκτός των τηλεοπτικών παραθύρων βρίσκει μπροστά του έναν τοίχο κυνισμού και μερικές φορές απαξίωσης. «Ελα μωρέ που θα βγει ο Καμίνης» σχολίαζε το Σάββατο το μεσημέρι βετεράνος πολιτικός του ΠΑΣΟΚ, που θεωρείται μάλιστα και «μάγος» της πολιτικής. Οι περισσότεροι άνθρωποι της τηλεόρασης είναι έτοιμοι να απορρίψουν τον όποιον Καμίνη με εκείνο το γνωστό «έλα τώρα ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει και είναι και «ύπνος'' στο γυαλί». Ετσι έχουν μάθει να σκέπτονται όλα αυτά τα χρόνια και γι' αυτό ο δημόσιος διάλογος στη χώρα είναι από λούμπεν έως σκέτα απλοϊκός και λαϊκίστικος. Προφανώς μεταξύ των δύο πρώτων σε σταυρούς των κ. Καμίνη και Κακλαμάνη, του αρχιτέκτονα κ. Τομπάζη και του TV persona κ. Ψινάκη, το επικρατών τηλεοπτικό μας σύστημα θα επέλεγε τον δεύτερο χωρίς δεύτερη σκέψη...

Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος παράγων. Ακόμη και οι άνθρωποι που διαφωνούν με αυτό το αξιακό σύστημα και θέλουν να φύγει η σάχλα και να αντικατασταθεί από τη σοβαρότητα, πέφτουν στην παγίδα της αποθάρρυνσης. Θυμάμαι ακόμη διάφορους φίλους που γνώριζαν και εκτιμούσαν απεριόριστα τον κ. Καμίνη να λένε «μα πού έμπλεξε και αυτός ο χριστιανός;». Η αλήθεια είναι πως αν εμείς οι ίδιοι αποθαρρύνουμε ανθρώπους που έχουν καταξιωθεί στον χώρο τους, είναι κοσμοπολίτες και έχουν μια αίσθηση προσφοράς, χαθήκαμε...

Πέρα από κόμματα και πολιτικούς υπολογισμούς, η επιτυχία των κ. Μπουτάρη και Καμίνη δείχνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν τυφλώνεται όταν το πολιτικό σύστημα αφήνει να ανοίξουν τα παράθυρα και να μπει φως και φρέσκος αέρας. Κάθε άλλο, νιώθει τη φρεσκάδα και την αισιοδοξία και την αγκαλιάζει.

Βεβαίως από εδώ και πέρα το μεγάλο στοίχημα είναι αν αυτοί οι άνθρωποι θα αντέξουν απέναντι σε συστήματα απίστευτης διαφθοράς, συντεχνιακής νοοτροπίας και ανικανότητος που διοικούν σήμερα τους δήμους. Η επιτυχία τους δεν απαιτεί μόνο όραμα, ήθος και σχέδιο, αλλά και μεγάλες αντοχές για να μην τους βυθίσουν πολλά μικρά, άνομα συμφέροντα σε ένα μεγάλο τέλμα. Αλλωστε οι κυνικές Κασσάνδρες του πολιτικού και μηντιακού συστήματος βγήκαν ήδη σεργιάνι και άρχιζαν το μονότονο «εντάξει μωρέ άντε και βγήκε, να δω τώρα πώς θα τα καταφέρει να δοικήσει αυτό το χάος και τη βρώμα...». Ας ελπίσουμε πως θα διαψευσθούν, για δεύτερη φορά, γιατί σε αυτή τη χώρα χρειαζόμαστε επειγόντως λιγότερο κυνισμό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.