προκήρυξαν τετράωρη στάση εργασίας για να κάνουν οι εργαζόμενοι τη γενική συνέλευση. Αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες ταλαίπωροι Αθηναίοι μάταια περίμεναν το λεωφορείο τους, από τις 10.30 μ. μ. έως τις 3.30 μ. μ. Οπως γίνεται συνήθως με τις ΔΕΚΟ συγκοινωνιών, μια τετράωρη στάση εργασίας καταλήγει σε πεντάωρη τουλάχιστον ταλαιπωρία, διότι μέχρι να πάνε, να έρθουν (να πλύνουν τα χέρια τους, για να πάρουν το σχετικό επίδομα, όπως γίνεται σε μία τουλάχιστον ΔΕΚΟ) χρειάζεται κάποιος χρόνος.
Δεν ξέρουμε πόσοι πραγματικά συμμετέχουν σ’ αυτές τις συνελεύσεις, όπως επίσης δεν ξέρουμε αν η στάση εργασίας τούς κοστίζει. Υποψιαζόμαστε ότι η διοίκηση της ΕΘΕΛ (κι εδώ θα ήταν καλοδεχούμενη μια επίσημη διάψευση) κάνει τα στραβά μάτια στα «αγωνιστικά δίκαια» των εργαζομένων και δεν τους περικόπτει το μισό μεροκάματο που οι ίδιοι αποφασίζουν να μη δουλέψουν. Υποψιαζόμαστε επίσης το ύφος των ομιλιών που έγιναν στη Γενική Συνέλευση, τις κατάρες κατά του ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος «θέλει να στερήσει από τους πολίτες το λεωφορείο τους», δηλαδή εκείνους τους πολίτες που περίμεναν ώρες μέσα στη βροχή μέχρι να τελειώσουν οι συνδικαλιστές τα σοσιαλιστικά τους καθήκοντα. Γιατί όμως οι συνδικαλιστές επιλέγουν ώρες αιχμής για να κάνουν τις γενικές συνελεύσεις τους; Ας ξεχάσουμε τη βροχή, αν και έπρεπε να την συνυπολογίσουν, αφού κατά δήλωσή τους νοιάζονται για το καλό του λαού. Το ερώτημα είναι γιατί να γίνει η Γενική Συνέλευση Δευτέρα πρωί και όχι μέσα στο Σαββατοκύριακο που οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κατά κανόνα μένουν σπίτι τους; Εδώ οι απαντήσεις ποικίλλουν: α) Ετσι κι αλλιώς λίγοι εργαζόμενοι της ΕΘΕΛ πάνε στις συνελεύσεις, οπότε το Σαββατοκύριακο δεν θα πατούσε ψυχή, δείχνοντας πόσο γυμνό είναι στη βάση του το συνδικαλιστικό κίνημα. β) Ετσι τούς βολεύει.
Οποια μέρα και αν κάνουν τη συνέλευση, είτε βρέχει είτε χιονίζει, νομίζουν ότι δεν τους κοστίζει τίποτε να αποσύρουν επί πέντε ώρες τα λεωφορεία από τους δρόμους, όταν άλλοι εργαζόμενοι τρέχουν για το ανασφαλές μεροκάματο στους δρόμους. Οι συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ ξέχασαν το μάθημα του ’90, όταν ιδιωτικοποιήθηκαν οι αστικές συγκοινωνίες και όλοι οι πολίτες έλεγαν «επιτέλους!».
Οποιος είδε την περασμένη Δευτέρα στην τηλεόραση τα μέλη του προεδρείου των εργαζομένων στην ΕΘΕΛ δεν μπορούσε παρά να διακρίνει εκείνο τον προ του ’90 τσαμπουκά, τον ξύλινο λόγο για τους «οδηγούς που είναι 31 μέρες στο τιμόνι» και την αμεριμνησία που η ασφάλεια του κρατικού προϋπολογισμού τούς παρέχει. Το κόστος μισθοδοσίας στην ΕΘΕΛ είναι 64% μεγαλύτερο από το σύνολο των εισπράξεων της εταιρείας. Ξέρουν πως, ό, τι και να κάνουν, στα μέσα του χρόνου θα πιέσουν και θα πάρουν (με τη σύμπραξη, βεβαίως, των κλαυθμυριζόντων ΜΜΕ) τα επιπλέον χρήματα από τα προϋπολογισθέντα. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε την κρίση περιμένοντας μέσα στη βροχή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου