Διακομματικά βαρίδια

Δύο αριθμοί περιγράφουν όλο το πρόβλημα. Το 2004 η κυβέρνηση Κ. Σημίτη παρέδωσε τις πρωτογενείς δαπάνες του Δημοσίου στα 30,46 δισ. ευρώ. Το 2009 οι ίδιες δαπάνες ανέβηκαν στα 57,96 δισ. ευρώ- σχεδόν διπλασιάστηκαν μέσα σε έξι χρόνια! Ξέρετε τι σημαίνει αυτή η αύξηση των 27,5 δισ. ευρώ; Είναι 11% του ΑΕΠ σε μεγέθη του 2009. Είναι, δηλαδή, ακριβώς τα λεφτά που μας έλειπαν πέρυσι. Και δεν είναι μόνο...
 αυτό. Μέσα στην τελευταία εξαετία δαπανήθηκαν συνολικά 86,8 δισ. ευρώ σε πρόσθετες πρωτογενείς δαπάνες του Δημοσίου. Πάνω, δηλαδή, από τα 30,46 δισ. ευρώ ετησίως του Σημίτη. Ξέρετε τι είναι αυτά τα 86,8 δισ. ευρώ; Είναι σχεδόν το 1/3 του δημοσίου χρέους, όπως είχε διαμορφωθεί το 2009.

Να, λοιπόν, πού πήγαν τα λεφτά. Ενα κράτος που ζούσε μια χαρά με 30 δισ. ευρώ το 2003 (και έκανε, μάλιστα, και Ολυμπιακούς Αγώνες...) έφτασε να χρειάζεται τα διπλάσια, έξι χρόνια αργότερα, έχοντας εν τω μεταξύ σπαταλήσει το 1/3 του δημοσίου χρέους για να μοιράσει αυτά, τα περισσότερα λεφτά.
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται άλλες εξηγήσεις ή ερμηνείες. Το ζητούμενο είναι να επανέλθει το Δημόσιο στο επίπεδο ζωής που βρισκόταν προ εξαετίας. Δεν είναι απλό; Το γνωρίζω. Αλλά είναι αναγκαίο.

Το ερώτημα, όμως, είναι: ποιο Δημόσιο; Διότι αν αναγνωρίσουμε στο Δημόσιο το δικαίωμα να διατηρηθεί όπως είναι σήμερα, τότε είναι προφανές ότι (πάνω κάτω) τα ίδια θα συνεχίσει να κοστίζει. Συνεπώς, το ζητούμενο δεν είναι να κυνηγήσουμε «τη δημόσια σπατάλη» (που λέει η κυβέρνηση) αλλά να φτιάξουμε ένα άλλο Δημόσιο. Κατά προτίμηση, καλύτερο. Αλλά σίγουρα φθηνότερο.

Είμαι βέβαιος ότι το σχέδιο ξεπερνάει τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης. Είναι ένα εθνικό σχέδιο, μια εθνική προτεραιότητα, από αυτό θα εξαρτηθεί αν τελικώς η χώρα θα χρεοκοπήσει. Για ποιον λόγο άραγε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί; Υπάρχει κανείς που να υπεραμύνεται του σημερινού δημόσιου τομέα, που να μη ζητεί την πλήρη αναμόρφωση και τον δραστικό περιορισμό του;

Ναι, απαντώ. Ενα μέρος της ελληνικής κοινωνίας που συντηρείται από αυτό το Δημόσιο. Το «βαθύ ΠαΣοΚ» αλλά και η «βαθιά ΝΔ» και η παραδοσιακή Αριστερά. Μπορεί να διαδηλώνουν τις αγνές προθέσεις τους αλλά μόλις πάει να μπει μαχαίρι στο κομματικό κράτος βάζουν τις φωνές. Και γι΄ αυτό τα διακομματικά βαρίδια μόνο διακομματικά μπορούν να αντιμετωπιστούν. Γ. Πρετεντέρης-Το Βήμα