ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ - παρά µία εβδοµάδα - µετά την εκλογή του στην εξουσία, µπορεί κανείς να το διαπιστώσει. Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε σε µία εβδοµάδα στη Νέα Υόρκη – στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ – όσα δεν έχει κάνει ποτέ εκεί έλληνας πρωθυπουργός. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΡΧΗΓΟΣ του δικοµµατισµού δεν υποτιµήθηκε όσο ο Παπανδρέου µε αποκορύφωµα την περίοδο 2006-2008. Ωστόσο, στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσµατος, αρχής γενοµένης από το ΠΑΣΟΚ.
Εκεί ο Γιώργος είναι κυρίαρχος. Εχει καταφέρει να περιθωριοποιήσει τόσο τους ...
αντιπάλους όσο και τους υποστηρικτές του. Και τον Σηµίτη και τον Λαλιώτη. Και τον Βενιζέλο, αλλά και τουςγεννηµατικούς που τον υποστήριξαν µε φανατισµό στην εσωκοµµατική µάχη του 2007. Και τον Παναγιωτακόπουλο µε τους «ορίτζιναλ» του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τον Γιάννο µαζί µε τους οικονοµικούς φωστήρες του εκσυγχρονισµού. Ως πρωθυπουργός, ο Παπανδρέου κυβερνάει έχοντας χρίσει υπουργούς τους συνεργάτες του και, τελικά, δεν ανοίγει µύτη. Ενώ ο Καραµανλής – που και οικογενειακό πολιτικό κεφάλαιο είχε και απόλυτη εσωκοµµατική υπεροχή διέθετε – δεν µπορούσε να επιβάλλει ούτε τον Ρουσόπουλο στον Μεϊµαράκη.
ΦΥΣΙΚΑ, ΘΑ πουν οι αιώνιοι αµφισβητίες, πρόκειται για πικρή νίκη. Ο Γιώργος είναι ο επικυρίαρχος των ερειπίων. Τι γούστο έχει η πολιτική επικράτηση σε µια χρεοκοπηµένη Ελλάδα όπου η οικονοµική πολιτική χρειάζεται τη σύµφωνη γνώµη της τρόικας; Σύµφωνοι. Η εποχή είναι δύσκολη. Αλλά το επιχείρηµα αναστρέφεται. Ποιος άλλος σε θέση πρωθυπουργού µιας Ελλάδας απόλυτα απαξιωµένης διεθνώς θα είχε διεθνές ακροατήριο, θα έδινε αβέρτα συνεντεύξεις στα ΜΜΕ, θα είχε διαρκείς συναντήσεις µε τους µεγάλους της υφηλίου ή θα µπορούσε να παίξει τον ειρηνοποιό στη Μέση Ανατολή κάνοντας ραντεβού µε τον Αχµαντινετζάντ;
Σε µία εβδοµάδα στη Νέα Υόρκη, ο Παπανδρέου έκανε όσα δεν έκανε ο – άφωνος πλέον – Καραµανλής σε πέντε χρόνια πρωθυπουργικής θητείας.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ, βεβαίως, η µια εκδοχή. Η άλλη είναι ότι ο Παπανδρέου ηγείται µιας κυβέρνησης που ασχολείται µε το τι θα γίνει στην Ελλάδα έπειτα από δέκα χρόνια, αλλά εµφανίζεται ανίκανη να προλάβει όσα θα γίνουν ύστερα από δέκα µήνες. Τον Οκτώβριο του 2009 οι κυβερνώντες δεν µπορούσαν να δουν την κρίση δανεισµού του Απριλίου του 2010. Και τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, όταν ψηφιζόταν το Μνηµόνιο, οι ίδιοι κυβερνώντες δεν µπορούσαν να δουν την κρίση εσόδων που έφερνε η υπερφορολόγηση και η διάλυση των εισπρακτικών µηχανισµών του Δηµοσίου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ έχουµε.
Οικονοµία όµως δεν έχουµε. Ακόµη χειρότερα: έναν χρόνο τώρα όλα µόνο χειροτερεύουν στην Ελλάδα. Είναι µια ζοφερή πραγµατικότητα, η οποία κυνηγάει την κυβέρνηση Παπανδρέου και, αναπόφευκτα, κάποια στιγµή θα την προλάβει
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου