Αλλος για τα μπουζούκια κι άλλος για να μας κυβερνά

A. Παπαχελάς-Καθημερινή

Ενας φίλος από τη Θεσσαλονίκη μου διηγιόταν το τι συνέβη κατά τη διάρκεια των επίσημων εκδηλώσεων για τη ΔΕΘ, προκειμένου να μου εξηγήσει πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στην Ελλάδα του 2010. Παλαιότερα, υπουργοί, πολιτικοί, κομματικοί παρατρεχάμενοι, κρατικοί αξιωματούχοι κ.λπ. που ανέβαιναν στη συμπρωτεύουσα το έβλεπαν σαν ένα μεγάλο πάρτι. Τα μπουζουξίδικα της πόλης γέμιζαν ασφυκτικά και οι πολιτικοί έκαναν σουλάτσο στους κεντρικούς δρόμους, απολαμβάνοντας τον καφέ τους.

Πόσο διαφορετική ήταν η εικόνα φέτος! Κανείς πολιτικός, ανεξαρτήτως κόμματος, δεν τόλμησε να εμφανισθεί σε μπουζουξίδικο. (Ούτως ή άλλως, όπως και στην Αθήνα, η νεοπλουτίστικη εκείνη χλίδα των...
 υπερπαραγωγών με μπαλετάκια και μπουζούκια έχει περιορισθεί γενικώς.) Οι υπουργοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι κλείσθηκαν σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο και οι περισσότεροι προτίμησαν να μην ξεμυτίσουν από αυτό. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά ένας υπουργός σε φίλο του, «θέλει θάρρος να πας να φας με γνωστό πολιτικό αυτή την περίοδο».

Τι συνέβη και άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα μέσα σε ένα χρόνο; Νομίζω ότι το πιο σοφό που έχω ακούσει τελευταία είναι πως «κατέρρευσε το συμβόλαιο που είχαν κάνει οι πολιτικοί με τον διάβολο». Το συμβόλαιο αυτό έδινε το δικαίωμα στους μεν πολιτικούς να περνάνε καλά και να διαχειρίζονται με φαύλο και άκριτο τρόπο το δημόσιο χρήμα, στους δε πολίτες να κάνουν τα στραβά μάτια στα φαινόμενα κακοδιοίκησης και φαυλότητος. Το συμβόλαιο επέτρεψε σε όλους να στηθεί ένα μεγάλο πάρτι με προσλήψεις χωρίς τέλος, επιδοτήσεις στους αγρότες χωρίς όριο, προμήθειες στην υγεία και τις ένοπλες δυνάμεις με τεράστιες μίζες κ.λπ. κ.λπ. Οσο οι πολιτικοί μας εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, πρόωρες συντάξεις, επιδοτήσεις χωρίς λόγο και ένα καθεστώς θεσμοθετημένης ανομίας δεν είχαμε κανένα λόγο να θυμώσουμε.

Από την ώρα, όμως, που το συμβόλαιο κατέρρευσε, λόγω στάσης πληρωμών και χρεοκοπίας, οι πολιτικοί δεν έχουν τίποτα πια να μοιράσουν υπό την μορφήν ρουσφετιού ή άλλης ενίσχυσης. Οι «πελάτες» είναι λογικό να εξαγριώνονται και να τους... κυνηγάνε.

Είναι βέβαιο, νομίζω, πως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πολιτικής τάξης της χώρας θα εξαφανισθεί με αυτή την κρίση. Δεν εννοώ μόνο από τα μπουζουξίδικα, αλλά και από τη δημόσια ζωή γενικότερα. Δεν υπάρχει ακόμη αμφιβολία ότι πολλοί νέοι πολιτικοί που παλεύουν σήμερα να λύσουν προβλήματα δεκαετιών θα καούν και αυτοί, λόγω της μεγάλης πίεσης και του θυμού του κόσμου. Μόνη τους παρηγοριά, ίσως το να θυμούνται πως η ιστορία έχει ξεχωριστή θέση για τέτοιους πολιτικούς που τόλμησαν, κάηκαν και κατόπιν δικαιώθηκαν, όπως συνέβη με τον Κ. Σημίτη για παράδειγμα.

Εχουμε όμως κι εμείς, όλοι, τώρα πια μεγάλη ευθύνη και δεν μπορούμε να ξαναπάμε στις κάλπες να ψηφίσουμε πολιτικούς που είναι αποδεδειγμένα ανίκανοι, ψεύτες ή φαύλοι. Δεν έχουμε καμιά δικαιολογία, γιατί πρέπει στο κάτω κάτω να καταλάβουμε ότι άλλο ποιον θέλεις για παρέα ένα βράδυ στα μπουζούκια και άλλο ποιον επιλέγεις να σε κυβερνήσει.