Ν. Γ. Ξυδάκης- Καθημερινή
Σαν βότσαλο στη λίμνη έπεσε το νέο λογότυπο της Νέας Δημοκρατίας, προκαλώντας σχόλια, ερμηνείες, ιστορικές αναδρομές… Ενα βοτσαλάκι προκαλεί τόσο κυματισμό; Μα ναι, η κοινωνία μας δίνει μεγάλη σημασία, συχνά υπερβολική, στο ντιζάιν, στην εικόνα, στη μάρκα, στο...
brand, τόση που συχνά το ίματζ επικαλύπτει, θαμπώνει και καταπλακώνει το περιεχόμενο. Και αλλιώς: το σημαίνον κατισχύει του σημαινομένου.
Στην περίπτωση του νέου λογότυπου της Ν.Δ., ο σχολιασμός έμεινε υπερβολικά στο σημαίνον, στη φόρμα, στην αισθητική, και πολύ λιγότερο στο σημαινόμενο, στο τι σημαίνει η ίδια η αλλαγή· πολύ περισσότερο, τι νόημα φέρει ενδιάθετα η νέα φόρμα. Κατά τη γνώμη μας, το νέο λογότυπο στήθηκε μάλλον βιαστικά και άντλησε υπερβολικά από την τρέχουσα εργαλειοθήκη του ντιζάιν· είναι του συρμού. Η κατωφερής παύλα, λ.χ., στο τέλος του λεκτικού μέρους, προδίδει λαχτάρα να φανεί μοντέρνο το σύνολο, στο πνεύμα της ιντερνετικής γενιάς: είναι τα γρήγορα, μα επιπόλαια αντανακλαστικά των διαφημιστών. Η ίδια η γραμματοσειρά, sans serif, της οικογενείας DIN, είναι επίσης της μόδας και γενικής χρήσεως· και εδώ φανερώνεται αγωνία «μοντερνιάς», και απουσία έρευνας.
Αυτή η επιπολαιότης ωστόσο έχει και κάποια θετικά. Απεφεύχθη η βαρύγδουπη μνημειακότητα, ο βροντώδης συμβολισμός, οι πελέκεις, οι δάδες, οι φοίνικες, οι σταυροί, τα αστέρια και οι λυχνίες, οι μονο-δι-κέφαλοι αετοί, τα ποικίλα υπολείμματα αυτοκρατορικών, φεουδαρχικών και φασιζόντων θυρεών. Ο,τι δεν απέφυγε δηλαδή ο συγκεχυμένος και μεγαλοϊδεατικός θυρεός του Δήμου Αθηναίων, φιλοτεχνημένος επί δημαρχίας Αβραμόπουλου, αν θυμόμαστε καλά.
Υπό αυτήν την έννοια, το νέο λογότυπο της Ν.Δ., ρευστό, ελαφρομοδάτο, επιπόλαιο, αντηχεί τον ρευστό καιρό μας, καιρό μειωμένων προσδοκιών, αναδίπλωσης, μετάβασης. Χωρίς λαμπερούς πυρσούς και μεθυσμένους ήλιους· δυο πινελιές, τρία χρώματα, ουδέτερα γράμματα sans serif, χωρίς ουρίτσες, χωρίς πατούρες, αφαιρετικό, επιπλέον στον αφρό των ημερών, το νέο έμβλημα εκφράζει την επιφυλακτικότητα ενώπιον του άγνωστου κόσμου που αναδύεται, ενώ την ίδια στιγμή φλερτάρει με μια εξιδανικευμένη, χιμαιρική νέα γενιά.
brand, τόση που συχνά το ίματζ επικαλύπτει, θαμπώνει και καταπλακώνει το περιεχόμενο. Και αλλιώς: το σημαίνον κατισχύει του σημαινομένου.
Στην περίπτωση του νέου λογότυπου της Ν.Δ., ο σχολιασμός έμεινε υπερβολικά στο σημαίνον, στη φόρμα, στην αισθητική, και πολύ λιγότερο στο σημαινόμενο, στο τι σημαίνει η ίδια η αλλαγή· πολύ περισσότερο, τι νόημα φέρει ενδιάθετα η νέα φόρμα. Κατά τη γνώμη μας, το νέο λογότυπο στήθηκε μάλλον βιαστικά και άντλησε υπερβολικά από την τρέχουσα εργαλειοθήκη του ντιζάιν· είναι του συρμού. Η κατωφερής παύλα, λ.χ., στο τέλος του λεκτικού μέρους, προδίδει λαχτάρα να φανεί μοντέρνο το σύνολο, στο πνεύμα της ιντερνετικής γενιάς: είναι τα γρήγορα, μα επιπόλαια αντανακλαστικά των διαφημιστών. Η ίδια η γραμματοσειρά, sans serif, της οικογενείας DIN, είναι επίσης της μόδας και γενικής χρήσεως· και εδώ φανερώνεται αγωνία «μοντερνιάς», και απουσία έρευνας.
Αυτή η επιπολαιότης ωστόσο έχει και κάποια θετικά. Απεφεύχθη η βαρύγδουπη μνημειακότητα, ο βροντώδης συμβολισμός, οι πελέκεις, οι δάδες, οι φοίνικες, οι σταυροί, τα αστέρια και οι λυχνίες, οι μονο-δι-κέφαλοι αετοί, τα ποικίλα υπολείμματα αυτοκρατορικών, φεουδαρχικών και φασιζόντων θυρεών. Ο,τι δεν απέφυγε δηλαδή ο συγκεχυμένος και μεγαλοϊδεατικός θυρεός του Δήμου Αθηναίων, φιλοτεχνημένος επί δημαρχίας Αβραμόπουλου, αν θυμόμαστε καλά.
Υπό αυτήν την έννοια, το νέο λογότυπο της Ν.Δ., ρευστό, ελαφρομοδάτο, επιπόλαιο, αντηχεί τον ρευστό καιρό μας, καιρό μειωμένων προσδοκιών, αναδίπλωσης, μετάβασης. Χωρίς λαμπερούς πυρσούς και μεθυσμένους ήλιους· δυο πινελιές, τρία χρώματα, ουδέτερα γράμματα sans serif, χωρίς ουρίτσες, χωρίς πατούρες, αφαιρετικό, επιπλέον στον αφρό των ημερών, το νέο έμβλημα εκφράζει την επιφυλακτικότητα ενώπιον του άγνωστου κόσμου που αναδύεται, ενώ την ίδια στιγμή φλερτάρει με μια εξιδανικευμένη, χιμαιρική νέα γενιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου