Δυστυχώς, επιστρέψαµε!

ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΩ ΚΑΤΙ. Πάντα πίστευα ότι οι λαοί αποκρυσταλλώνουν στην αντίληψή τους για το ποδόσφαιρο µερικά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συλλογικής τους ταυτότητας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ, ας πούµε, το ποδόσφαιρο είναι µια υπόθε ση ανδρών και χαρακτήρων. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ είναι ζήτηµα οµάδας και µεθόδου. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ είναι θέµα µυαλού και τακτικής. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, αντιθέτως, το ποδόσφαιρο θεωρείται µια ιστορία µαγκιάς, πονηριάς και παρασκηνίου. ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσοι ενήµεροι συµπολίτες µας έκαναν τον κόπο να µε προειδοποιήσουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα ότι «ο Πλατινί θα δώσει το παιχνίδι στη Νιγηρία» κι ότι «ο Μαραντόνα πάει για την ισοπαλία και δεν θα χτυπήσει το µατς». Αρα, προκρινόµαστε... ΜΟΝΟ ΠΟΥ, όπως πάντα στην Ελλάδα, όταν ένα υποτιθέµενο παρασκήνιο διαψεύδεται ουδείς υποψιάζεται ότι µπορεί να µην υπήρχε παρασκήνιο. Οι περισσότερο θεωρούν απλώς ότι κάποιο αντίθετο παρασκήνιο υπερίσχυσε. Ετσι, λοιπόν, επιστρέψαµε.
ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ, µε αυτά τα µυαλά και µε τέτοια προσόντα σπανίως διαπρέπεις. Αν εξαιρέσει κανείς την «εποποιία της Πορτογαλίας», η Ελλάδα έχει µετάσχει έως τώρα σε άλλες πέντε τελικές φάσεις µεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων – παγκόσµια πρωταθλήµατα, ευρωπαϊκά, συνοµοσπονδιών.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ; µια νίκη, δύο ισοπαλίες και δώδεκα ήττες. Σε 15 αγώνες έχει βάλει τέσσερα γκολ και έχει φάει είκοσι οκτώ!
ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την έννοια, η Εθνική στη Νότια Αφρική στάθηκε στο συνηθισµένο ύψος της: πέρασε απαρατήρητη από όλους εκτός από εµάς τους ίδιους και επέστρεψε πίσω µε την πρώτη ευκαιρία. Δεν ξεχώρισε ούτε ένα αποτέλεσµα, ούτε ένας παίκτης, ούτε ένα γκολ – εκτός ίσως από την πρώτη παγκόσµια εµφάνιση του συστήµατος µε τέσσερα σέντερ µπακ που παρουσιάσαµε στο παιχνίδι µε την Αργεντινή...
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως δεν ξεφτιλιστήκαµε, όπως οι Γάλλοι. Πως δεν γελοιοποιηθήκαµε, όπως στο Μουντιάλ του 1994. Αλλά ούτε και διαπρέψαµε περισσότερο από το στοιχειώδες. Με άλλα λόγια, ουδείς έχει ιδιαίτερους λόγους να θυµάται κάποτε ότι «ήµασταν κι εµείς εκεί».
ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ απαραιτήτως κακό. Ακόµη και µέσα στο παραλήρηµα του 2004 σηµείωνα ότι ο πρώτος στόχος της Εθνικής πρέπει να είναι κατ’ αρχήν η παρουσία της σε όλες τις µεγάλες διοργανώσεις. Και µετά βλέπουµε τι θα προκύψει...
ΤΩΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, έφτασε η ώρα να δούµε. Να δούµε αν ο νέος προπονητής µε µια νέα φουρνιά παικτών θα µπορέσουν να συγκροτήσουν ένα εξίσου σταθερό αλλά και πιο αξιόπιστο ποδοσφαιρικά σύνολο.
Ο ΟΤΟ ΡΕΧΑΓΚΕΛ, κακά τα ψέµατα, µας έµαθε να υπάρχουµε. Μας πήγε σε τέσσερις τελικές διοργανώσεις και µπράβο του. Τώρα, όµως, µάλλον έφτασε η ώρα να φανεί επιτέλους αν µπορούµε να παίξουµε και λίγη µπάλα.
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη  ΤΑ ΝΕΑ